પ્રેરણાત્મક વાર્તા
આત્મવિશ્વાસની શક્તિ
એક નાનકડા ગામમાં મનસુખ નામનો એક હોશિયાર છોકરો રહેતો હતો. તેનું કુટુંબ ગરીબ હતું. પિતા ખેતમજૂરી કરીને ઘરને ચલાવતા અને માતા ઘરકામ સાંભાળતા. ઘર સંજોગો આમ તો કઠિન હતા, પણ મનસુખના સપનાઓ વધારે મોટા હતા. સ્કૂલમાં જઈને ભણવામાં તેને ખુબ જ રસ હતો. એ જ્યારે સ્કૂલથી આવતો, ત્યારે પિતાને ખેતરમાં મદદ પણ કરતો. ઘરમાં વીજળી નહોતી, તેથી રાત્રે દીવા નીચે બેસીને ભણવું એનો રોજનો નિયમ હતો.
એકવાર સ્કૂલમાં શિક્ષકે જણાવ્યું કે જિલ્લામાં નિબંધ સ્પર્ધા યોજાવાની છે. મનસુખના મનમાં ખુશીની લહેર દોડી ગઈ. તેણે નક્કી કર્યું કે તે પણ લખશે. ગામના મિત્રો એને હસાવા લાગ્યા – ‘શહેરના બાળકો જીતશે, તું કેમ પ્રયત્ન કરે છે?’ પણ મનસુખે હાર નથી માની. દિવસ દરમિયાન ખેતરમાં કામ કરે, પછી સ્કૂલ જાય અને રાત્રે નિબંધ લખવા બેસી જાય.
એણે વિષય માટે ઘણા પુસ્તકો વાંચ્યા. ગામના શિક્ષક પાસે જઈને સલાહો લીધી. માતા પિતા પણ મનસુખને દીવો આપી, બેસવાની જગ્યા આપી સહકાર આપતા. એક અઠવાડિયા સુધી મહેનત કરી ને મનસુખે સરસ નિબંધ તૈયાર કર્યો. હવે તેનું મન શહેર જવાનું હતું, જ્યાં આખા જિલ્લા ના વિદ્યાર્થીઓ સ્પર્ધામાં ભાગ લેશે.
જ્યારે મનસુખ શહેર પહોંચ્યો ત્યારે તેણે જોયું કે શહેરના વિદ્યાર્થીઓ પાસે તો સુંદર નોટબુક, ઝગમગ પેન અને બધું જ સુવિધાજનક છે. મનસુખ પાસે જૂની નોટબુક હતી, સાદી પેન હતી, પણ આત્મવિશ્વાસ ભારે હતો. તેણે નિબંધ ભરીને મોકલી દીધો.
સ્પર્ધા પછી થોડા દિવસોમાં પરિણામ આવ્યું. શિક્ષકએ કક્ષામાં બધાને કહ્યું કે, ‘આવતાવર્ષે પણ આવી સ્પર્ધા યોજાશે.’ મનસુખે ડૂબું થઇ ગયું. મનમાં વિચાર આવ્યો – ‘હું પણ જીત્યો હશે કે નહીં?’ એ વખતે શિક્ષકએ મનસુખને બોલાવ્યો અને કહ્યું – ‘મનસુખ, તને અભિનંદન! તારો નિબંધ જિલ્લામાં પ્રથમ નંબરનો થયો છે.’
આ સાંભળતા જ મનસુખની આંખોમાં આનંદનાં આંસુ આવી ગયા. પરિવારને ખબર પડી ત્યારે માતા પિતાના પણ મન ગર્વથી ભરાઈ ગયા. ગામમાં સૌ કોઈએ મનસુખની સફળતાને વખાણી. મનસુખ સમજી ગયો કે સંજોગો ગરીબીના હોય તો શું, જો આત્મવિશ્વાસ મજબૂત હોય, મહેનત સાચી હોય તો સફળતા જરૂર મળે છે.
આ રીતે મનસુખની આ વાત દરેક બાળકને શીખવે છે કે જીવનમાં સ્થિતિઓ કોઈ પણ હોય, તમે પોતાના આત્મવિશ્વાસ અને મહેનતથી જ સફળ થાવ છો.
મહેનતનો મૂળ્ય
એક નાનકડા ગામમાં રાજુ નામનો છોકરો રહેતો હતો. રાજુનું ઘર બહુ જ ગરીબ હતું. પિતા લાઈટના ખંભા પર ચડીને કામ કરતા અને થોડું-ઘણું કમાતા. માતા ઘરના ચુલ્હા પર કામ સંભાલતી. રાજુ બાળપણથી જ ખૂબ મહેનતી હતો. ગામની જાડામાં ઝાડ નીચે બેઠો બેઠો ભણવાનો તેનો નિયમ હતો, કારણ કે સ્કૂલનાં પૈસા જ ક્યાંથી! પરંતુ ભણવાનો જજ્જો ખુબ મોટો હતો.
એક દિવસ ગામમાં મોટા પાઈલટને મુલાકાતે આવવાનું થયું. તેમણે ગામનાં બાળકોને કહેલું કે, ‘મહેનત કરી શકો તો તમારો ભવિષ્ય બદલાઈ શકે છે.’ રાજુએ આ વાત મનમાં બેસાડી લીધી. એને પાઈલટ બનવાની જ ઈચ્છા થઈ ગઈ. પણ ઘરનો અવાજ કહે કે, ‘પેલા સપનાં તોડ, છોકરીઓને ભણાવવાનું છે, તું પેલા પિતાને મદદ કર.’
રાજુ રાત્રે પિતાને મદદ કરે, સવારે ખેતરમાં કામ કરે, પરંતુ તેના હાથમાં წიგબચી ચોક્કસ રહે. ગામના માસ્ટરે રાજુની મહેનત જોઈને તેને છાપાંમાં જૂના પેપર આપ્યા, જૂની પુસ્તકો આપ્યું. રાજુ એમાંથી વાંચે. બીજાં બાળકો રમે, રાજુ ગામનાં રસ્તા પર ચાલતાં ચાલતાં પણ પાઠ ભણે.
સમય જતાં રાજુએ ટેલરિંગ શીખી અને થોડો પૈસો કમાવી સ્કૂલમાં દાખલાવાનું નક્કી કર્યું. દિવસમાં કામ, રાત્રે ભણવું. લોકો કહે કે, ‘આ છોકરો કશું નહિ કરી શકે.’ પણ રાજુના કાન પર જુએ નહીં.
એક દિવસ રાજ્ય લેવલની સ્પર્ધામાં રાજુને વક્તૃત્વ બોલવાનું મોકો મળ્યો. ગામમાંથી કોઈ માનતું નહોતું કે રાજુ બોલી પણ શકશે. પરંતુ જ્યારે રાજુએ માઈક પકડ્યું ત્યારે તે વિષય પર એટલું સારું બોલ્યો કે તમામ ન્યાયાધીશો ખુશ થઈ ગયા. રાજુ પ્રથમ નંબર પર આવ્યો.
આ જીત પછી શહેરના મોટાં સ્કૂલમાંથી સ્કોલરશિપ મળી. રાજુને પાઈલટ બનવાની ટ્રેનિંગ પણ મળી. આખરે આખા ગામનો ગરીબ છોકરો એક દિવસ પાઈલટની યુનિવફોર્મમાં ગામમાં પાછો ફર્યો. ગામવાળા તેની હાજરીમાં ખુશ થઈ ગયા. રાજુએ સાબિત કર્યું કે મહેનતનો મૂલ્ય ક્યારેય ખોટું નથી જતું.
આ વાર્તા આપણને કહે છે કે સંજોગો કેટલાં જ ખરાબ કેમ ન હોય, મહેનત અને સચ્ચાઈ હોય તો સપનાં ક્યારેય અધૂરા રહેતા નથી.
શ્રદ્ધા અને સંકલ્પ
એક નાનકડા ગામમાં ચંદ્રિકા નામની છોકરી રહેતી હતી. ચંદ્રિકા ખૂબ જ બધીં ગરીબ હતી. પિતા પાટલીકામ કરતા અને માતા ઘરમાં રોટલા બનાવતા. ઘરમાં પૈસાની ઘણી તંગી હોવા છતાં ચંદ્રિકાની આંખોમાં ઘણા મોટા સપનાં હતાં. એ જિંદગીમાં શિક્ષિકા બનવા માગતી હતી.
ચંદ્રિકા રોજ સવારે શાળામાં જાય, શાળા પછી ઘર કામ કરે અને રાત્રે ટેબલ લેમ્પમાં બેઠી બેઠી અભ્યાસ કરે. ક્યારેક તો વીજળી જતી રહે, ત્યારે દીવો બળાવી લે. પરીક્ષાઓ નજીક આવે ત્યારે તેની મહેનત વધુ વધી જાય. એકવાર ગામમાં બોર્ડ પરીક્ષાનું પરિણામ આવ્યું. ચંદ્રિકાએ પ્રથમ સ્થાન મેળવ્યું. આખું ગામ ચોંકી ગયું કે આ ગરીબ છોકરીએ આવા ગુણ કેવી રીતે મેળવ્યા?
પરંતુ આ સફર એના માટે પૂરતી નહોતી. હવે તેને કોલેજમાં દાખલાવવું હતું. પૈસા ક્યાંથી આવે? પિતાએ થોડો જમીનનો ટુકડો વેચીને ફી ભરાવી. માતાએ ઘરેથી જ વાનગી બનાવી વેચવાનું શરૂ કર્યું. ચંદ્રિકા પણ સમય મળતાં નાની છોકરીઓને ટ્યુશન આપતી.
કોલેજમાં પણ ચંદ્રિકા ખૂબ મહેનત કરતી. નવો વિષય આવતાં જ પુસ્તકાલયમાં બેસી જાય, નોટ્સ તૈયાર કરે, મિત્રો સાથે ચર્ચા કરે. ક્યારેક મોટાં શહેરમાં પરીક્ષા આપવા જવું પડે ત્યારે બસ ભાડા માટે પિતાએ ટાંકા મારવાની વધુ ઓર્ડર લીધી.
ચાર વર્ષ બાદ ચંદ્રિકા શિક્ષિકા બની. એને ગામની નજીકની સરકારી શાળામાં નોકરી મળી. આજે એ જ ચંદ્રિકા, જે એક દીવો નીચે અભ્યાસ કરતી, તે ગામનાં અનેક બાળકોને અંધકારમાંથી પ્રકાશ તરફ લઈ જાય છે. હવે એ બીજી ગરીબ છોકરીઓને કહે છે – ‘શ્રદ્ધા અને સંકલ્પ હોય તો કોઈThing અશક્ય નથી.’
આ ચંદ્રિકાની વાર્તા એ આપણને શીખવે છે કે સંકલ્પ પકડીને આગળ વધીએ તો મુશ્કેલીઓ પણ રસ્તો છોડીને જાય. શ્રદ્ધા હોય તો સપનાં સચવાઈને રહે છે.
નિષ્ફળતા પછી સફળતા
એક ગામમાં વિજય નામનો યુવક રહેતો હતો. વિજયના પિતા ખેડૂત હતા અને ઘરનો ગુજારો માત્ર ખેતમજૂરીથી ચાલતો. વિજય બાળપણથી જ ખૂબ જાગૃત હતો, પણ શિક્ષણમાં ખૂબ તેજ નહોતો. શાળા દરમિયાન એને ઘણી વાર નિષ્ફળતા મળતી. મિત્રોએ પણ એની સાથે મજાક ઉડાવી – ‘તારે ક્યારેય કશું નથી થવાનું.’
એક વખતમાં દસમા ધોરણમાં એ બે વિષયમાં નાપાસ થયો. પિતાએ કહ્યું, ‘ખેતરમાં હાથ બટાવ હવે, ભણતર નહીં થાય.’ પરંતુ વિજયના મનમાં હાર સ્વીકારવાનો પ્રશ્ન નહોતો. એને નક્કી કર્યું કે ‘હું ફરીથી પ્રયાસ કરીશ.’
એણે પોતાને ભણાવવા માટે ગામના શિક્ષક પાસે પણ મદદ લીધી. રોજ સવારે ખેતરમાં કામ, સાંજે વાંચન અને રાત્રે દીવાના અજવાળે અભ્યાસ. બેવાર નિષ્ફળ થયાના દુઃખને તેણે શક્તિમાં ફેરવી દીધું. આખા ગામમાં જ્યારે લોકો ઊંઘતા, ત્યારે વિજયની પેન ચાલતી રહે.
આખરે એક વર્ષ પછી પાછું પરીક્ષા આપી. પરિણામ આવે તે દિવસ મોટી લાગણીથી ભરેલો હતો. ગામના પોસ્ટમાસ્ટરે એને પરિણામ આપ્યું – વિજય પાસ થયો હતો, એ પણ પ્રથમ શ્રેણીમાં. પરિવાર ખુશ થઈ ગયો. પરંતુ એ સંતોષાઈ ગયો નહીં.
એણે વધુ ભણવાનું નક્કી કર્યું. ગામ છોડીને શહેર ગયો. ત્યાં એણે હોસ્ટેલમાં રહીને કામ પણ કર્યું અને અભ્યાસ પણ કર્યો. સવારે કોલેજ, બપોરે નોકરી, રાત્રે પુસ્તકાલય – એનો નિયમ બની ગયો. ઘણા અવરોધો વચ્ચે એમએ સુધી અભ્યાસ પૂર્ણ કર્યો.
પછી વિજયે શાળામાં શિક્ષક બનવાની નોકરી મેળવી. ગામમાં પાછો આવીને એણે પોતાની જેવી જ સ્થિતિમાં રહેલા બાળકોને ભણાવવાનું શરૂ કર્યું. આજે એ જ વિજય જે શાળામાં બે વિષયમાં નાપાસ થયો હતો, એ શાળાના શિક્ષક તરીકે દરેક બાળકને કહે છે – ‘નિષ્ફળતા અંત નથી, નવી શરૂઆત છે.’
આ ઘટના આપણને શીખવે છે કે હારતા માણસો નહિં, હારતા વિચાર હારાવે છે. જિંદગીમાં ધીરજ અને મહેનત રાખીએ તો સફળતા જરૂર મળે છે.
સપનું સાકાર કરનાર
એક નાનકડા ગામમાં દિલીપ નામનો યુવાન રહેતો હતો. દિલીપનો પરિવાર ખૂબ જ ગરીબ હતો. પિતા છાપરું સમારકામ કરતા અને દિવસને રોજીંદી મઝદૂરીથી ગુજારો કરતા. દિલીપ પણ પિતાને મદદ કરતો, પરંતુ તેના મનમાં એક મોટા સપનું જાગતું — પોતે એક દિવસ ગામનો પહેલો ઈજનેર બનશે.
દિલીપે બાળપણથી જ સ્કૂલમાં મહેનત કરવાનું શરૂ કર્યું. એ પહેલી જ ધોરણથી શિક્ષકોએ ધ્યાન આપવાનું શરૂ કર્યું કારણ કે દિલીપ પ્રશ્નો ઘણી ઊંડી રીતે પૂછતો. સ્કૂલ પૂરી થતાં સુધી એની પાસે પુસ્તકોની તંગી, પણ એણે જ્ઞાન મેળવવામાં કોઈ કચાશ રાખી નહીં.
પરિક્ષા દરમિયાન એ ગામના ગુરુજી પાસેથી જૂના પ્રશ્નપત્રો લાવીને તૈયાર કરે. ગામમાં વીજળી ઘણી વાર જતી રહે, ત્યારે દિલીપ દીવો બળાવીને અભ્યાસ કરે. એની માતા પણ એવું કહેતી – ‘દીકરા, તું હવે ગામનું નામ ઉજળું કરશે.’
બારમી ધોરણ બાદ એણે એન્જિનિયરિંગમાં દાખલા માટે પરીક્ષા આપી. પહેલા જ પ્રયાસમાં એ કટઆફ સુધી પહોંચી શક્યો નહીં. લોકો બોલવા લાગ્યા – ‘છોકરો કામકાજ જ કરે તો સારું, આટલા સપના ક્યાંથી આવે?’
દિલીપનો આત્મવિશ્વાસ તૂટ્યો નહીં. એને ખબર હતી – ‘પ્રયત્ન છોડશો નહીં તો સફળતા દૂર નથી રહેતી.’ એની પાસે કોઈ પ્રાઈવેટ ક્લાસના પૈસા નહોતા. એટલે એ પુસ્તકાલયમાં બેસીને જૂના પેપર, જૂના નોટ્સ, બધા સંગ્રહ કરે. રોજ સવારે ચાર વાગ્યે ઉઠી જતો. ખેતરમાં થોડી મજૂરી કરીને પરિવારને મદદ પણ કરતો.
એક વર્ષ પછી ફરી પરીક્ષા આપી. આ વખતે જિંદગી બદલાઈ ગઈ. દિલીપનું એન્જિનિયરિંગમાં સરકારી કોલેજમાં નામ આવ્યું. ગામમાં બધાએ અથાગ મહેનતનું મુલ્ય સમજ્યું. ગામમાં કોઈ પોતાનો દીકરો કોલેજમાં ઈજનેર બનશે એ કલ્પના પણ નહોતી કરી શક્યું.
આજે દિલીપ સરકારી વિભાગમાં ઈજનેર છે. એ ગામમાં પાછો આવે છે ત્યારે એ જ છોકરો, જેને કહેવામાં આવતું કે ‘સપના તોડ’, હવે અનેક છોકરાઓને કહે છે – ‘સપના જુઓ, મહેનત કરો, રસ્તા ખુદ બહાર આવશે.’
દિલીપની આ વાર્તા દરેકને શીખવે છે કે સંજોગો કોઈને રોકી શકતા નથી, જો મનમાં આગ જાગી હોય. મહેનત અને વિશ્વાસથી કોઈપણ સપનું સાકાર થઈ શકે છે.
શ્રમનું ફળ
એક નાનકડા ગામમાં સુરેશ નામનો યુવાન રહેતો હતો. સુરેશના પિતા શાકભાજી વેચતા અને રોજનું થાળું કમાતા. ઘર નાનકડું , સ્થિતિ નબળી, પરંતુ સુરેશના મનમાં શીખવાની આગ હતી. સુરેશ રોજ સવારે વેળે ઉઠીને ગામના નાના સ્કૂલમાં ભણવા જતો. સ્કૂલ પછી પિતાને શાકભાજી વેચવામાં મદદ કરતો.
સુરેશ જ્યારે સ્કૂલમાં હતો ત્યારે બીજા બાળકો રમતા, પણ એ ખાલી સમયે પુસ્તક વાંચતો. ગામમાં કોઈ પુસ્તકાલય નહોતું, એટલે જૂના માસ્ટરોના ઘરેથી પુસ્તકો માંગી લાવતો. કોઈ વાર ગામમાં વીજળી જતી રહે ત્યારે દીવો કે દીવાલીનો નાનો દીવો બળાવીને જ અભ્યાસ કરતો.
જ્યારે દસમી ધોરણની પરીક્ષા આવી, ત્યારે ઘણા મિત્રો કહેતા – ‘સુરેશ, તું આખો દિવસ વેળો છોકરીઓને શાક વેચે છે, હવે પરીક્ષામાં શું થશે?’ સુરેશ એ બધાને જડબાતોડ જવાબ આપ્યો – ‘શ્રમ કરવાનો માણસ ક્યારેય ખાલી હાથ નથી ફરતો.’
પરીક્ષા પછી પરિણામ આવ્યું. સુરેશે પ્રથમ શ્રેણીમાં પાસ કરી બધા ગામવાળાને આશ્ચર્યચકિત કરી દીધાં. હવે એનું બીજું સપનું હતું – ડોક્ટર બનવું. પરંતુ ગામમાં મોટું સ્કૂલ નહોતું. શહેર જવું પડે. પિતાએ ઘરવાળી થોડી જમીનનું રૂણ લઈ સુરેશને શહેર મોકલ્યો.
શહેરમાં સુવિધા નહોતી. સુરેશ હૉસ્ટેલમાં પાંચ છોકરાઓ સાથે નાના રૂમમાં રહેતો. દિવસમાં કોલેજ અને બપોરે શહેરમાં નાની નોકરી – કોઈ દિવસ હોટલમાં વાસણ ધોઈ લેતો, કોઈ દિવસ પેપર ફેલાવતા. એ બધું કરીને ફી ભરતો અને પોતાનું ભણતર ચાલુ રાખતો.
પાંચ વર્ષ મહેનત કરી અને આંસુ-ઘામનો પાણી કરી સુરેશે એમબીબીએસ પૂર્ણ કરી. આખરે ડોક્ટર બન્યો. ગામમાં પાછો ફર્યો ત્યારે ગામવાળાની આંખમાં પાણી આવી ગયું. હવે એ જ સુરેશ ગરીબો માટે મફત દવાખાનો ચલાવે છે. ગામના નાના બાળકોને ભણવા પ્રેરણા આપે છે.
આ વાર્તા આપણને શીખવે છે કે શ્રમ ક્યારેય વ્યર્થ નથી જતા. જીવમાં જો ધીરજ અને મહેનત હોય તો સપનાંઓને સાકાર થવામાં કોઈ અવરોધ ઉભો રહી શકતો નથી.
અઢળક આશા
એક દૂર દૂરના નાના ગામમાં મીનાલ નામની દીકરી રહેતી હતી. મીનાલનો જન્મ ગરીબ પરિવારમાં થયો હતો. પિતા વયસ્ક અને રોગાળે, કામ કરી શકતા નહોતા. માતા ઘર ઘર કામ કરીને ઘર ચલાવતી. મીનાલને નાનપણથી જ વાંચવાની ભારે ધૂન હતી, પણ ગરીબીનો ઓસ પડે તો કયાંથી?
ગામમાં માત્ર ધોરણ આઠ સુધીની શાળા હતી. મીનાલ રોજ ચાલીને શાળામાં જતી. સ્કૂલથી આવે, તો ભાઈ બહેનો સાંભાળે, ઘરકામમાં માતાને મદદ કરે, પછી રાત્રે દીવા નીચે બેસીને પાઠ ભણે. ગામના મોટા લોકો કહેતા, ‘‘દીકરીને શેના ભણાવીએ? પરણીને ઘર સાંભાળવું જ છે ને!’’ પણ મીનાલના મનમાં આશાની જ્યોત ક્યારેય નીભાવતી નહોતી.
એક દિવસ ગામમાં એક શિક્ષક શહેરથી આવ્યા. એમણે એ વખતે બધાં બાળકોને કહ્યું – ‘‘ભણતરથી જ જીવન બદલાય છે. દીકરીઓ પણ ભણશે તો સમાજ આગળ વધશે.’’ મીનાલે આ વાત મનમાં બેસાવી લીધી. ગામમાં કોઈ મદદ નહોતી, પરંતુ એને ખબર હતી – રસ્તો મળે નહિ, તો બનાવવો પડે.
મીનાલે ગામ પાસેના શહેરમાં થતી મફત તાલીમ માટે નામ નોંધાવ્યું. દરરોજ વહેલી સવારે ચા પી અને ૫ કિમી ચાલીને શહેર જતી. બપોરે પાછી આવતી. ઘરે આવીને ફરી ઘરકામ, ભાઈ બહેનો સાંભાળવા, અને પાછું વાંચવું. ગામના લોકો હસે, અપમાન કરે, કહે – ‘‘છોકરીની મહેનત ક્યારેય કામે નહીં આવે.’’
પરીક્ષા આવી. મીનાલે દિવસ રાત એક કરી દીધા. નાની દીવાલી લાઇટમાં, પૌણ રોટલી ખાઈને પણ એની આંખમાં માત્ર એક જ સપનું હતું – પરીક્ષા પાસ કરવી. પરિણામ આવ્યું. મીનાલ જિલ્લા કક્ષાએ ટૉપ કરી ગઈ. ગામ આખું ચકિત! આજે એ જ મીનાલ, જેનો મજાક ઊડાવાતો, હવે શહેરની કોલેજમાં સન્માન સાથે ભણે છે.
એણે સાબિત કર્યું – આશા અઢળક હોય, મહેનત સાચી હોય, તો કોઈ તકલીફ, કોઈ આડઅસર કદી અટકાવતું નથી. મીનાલની આ કથા એવી છે કે દરેક દીકરી અને દરેક પરિવાર માટે પ્રેરણારૂપ છે – ‘‘ભણતરથી જ બદલો, આશાને જીવંત રાખો, સપના જરૂર પૂર્ણ થાય.’’
સાચા પ્રયત્નોની કીમત
એક ગામમાં રામુ નામનો એક ગરીબ છોકરો રહેતો હતો. રામુના પિતા ખેતી કામ કરતાં પરંતુ ઘણું કમાઉ થતું ન હતું. રામુ નાના વરસોથી જ જીવનમાં મોટું કંઈક કરવાનો સ્વપ્ન જોઈ રહ્યો હતો. તેના પિતાએ તેને કહ્યું હતું કે “બેટા, જિંદગીમાં મહેનત છોડીશ નહીં, સફળતા અવશ્ય મળશે.”
રામુ શાળામાં ખૂબ જ હોશિયાર હતો. દરેક પરીક્ષામાં તે પ્રથમ આવતો. પરંતુ તેના માટે પુસ્તકો ખરીદવું મુશ્કેલ હતું. પણ રામુએ ક્યારેય હાર માની નહોતી. પેહલા વર્ષથી જ રામુ ગામના પુસ્તકાલયમાં જતો અને ત્યાં બેઠા બેઠા પુસ્તકો વાંચતો. ક્યારેક કલાકો સુધી અંધારું પડે ત્યાં સુધી પુસ્તકોમાં ડૂબેલો રહેતો.
એક દિવસ ગામમાં એક શિક્ષક આવ્યા. તેમણે રામુને પોતાના હોશિયારીને કારણે ઓળખ્યો. તેઓએ રામુને કહ્યું કે “બેટા, તું મહેનત કર, હું તને મદદ કરીશ.” શિક્ષકે રામુને સારા પુસ્તકો આપ્યા, પરીક્ષાની તૈયારી કરાવી.
સમય પસાર થયો. રામુએ ધોરણ ૧૦ માં ટોપ કર્યું. ગામમાં દરેકને આશ્ચર્ય થયું કે આ ગરીબ છોકરો આટલું બધું કેવી રીતે કરી શક્યો. પણ રામુનું સપનું તો બીજું હતું. તે ડૉક્ટર બનવા માગતો હતો. માટે તેણે આગળ અભ્યાસ ચાલુ રાખ્યો.
પરિસ્થિતિઓ ઘણી મુશ્કેલ હતી. ઘણી વાર ઘરભાડું આપવા પૈસા ન રહેતા. ક્યારેક ભૂખ્યા પેટે રાત કાઢવી પડતી. પણ તે પોતાનું ધ્યાન ભટકવા દેતો નહીં. વિદ્યાર્થીવૃત્તિથી તે આગળ વધતો રહ્યો. ગામના લોકો પણ હવે તેની મદદ કરવા લાગ્યા. કોઈ ફી ભરાવી આપતો, કોઈ રસોઈ આપતો.
અંતે મહેનતને ફળ મળ્યું. રામુને સરકારી મેડિકલ કોલેજમાં દાખલ મળ્યું. તેણે MBBS સફળતાપૂર્વક પૂર્ણ કર્યું. આજે રામુ તે જ ગામમાં ડૉક્ટર છે. તેને જોઈને બીજા ઘણા બાળકો પ્રેરણા લે છે.
રામુ ગામ ક્લિનિક ચલાવે છે અને ગરીબોને ફ્રીમાં સારવાર આપે છે. તે વારંવાર કહે છે કે “જીવનમાં ક્યારેય હાર માનશો નહીં. તમારી મહેનતને અવશ્ય કોઈ દિવસ ઈમાનદાર ફળ મળશે.”
રામુના પ્રયત્નોએ બતાવ્યું કે સુખી જીવન માટે પૈસા કરતાં મહેનત, સાચા પ્રયાસ અને દૃઢ મનોબળ વધારે મૂલ્યવાન છે. તેની વાર્તા આપણને શીખવે છે કે કોઈપણ મુશ્કેલી તમને નબળા ન બનાવે, હંમેશા સક્ષમ બનાવે છે. જીવનમાં યોગ્ય દિશામાં ચાલીએ, સાચા પ્રયત્ન કરીએ તો ઈશ્વર પણ મદદ કરે છે.
આવી પ્રેરક વાર્તા આપણને કહે છે કે જો ઈરાદો પક્કા હોય, મહેનતમાં કમી ન હોય તો કોઈપણ સપનું અધૂરૂં નથી.