રાજકુમારીની વાર્તા

રાજકુમારીની વાર્તા

ચંદ્રિકા રાજકુમારીની વાર્તા

એક સમયે વાત છે કે હિમાલયની કિનારે આવેલા સુંદર રાજ્યમાં એક રાજા રાજ કરતાં. રાજ્યનું નામ હતું હિમપ્રસ્થ. રાજાના ત્યાં એક જ દિકરી હતી – નામ હતું રાજકુમારી ચંદ્રિકા.

ચંદ્રિકા પોતાની સુંદરતા, બુદ્ધિ અને દયાળુ સ્વભાવ માટે આખા રાજ્યમાં પ્રસિદ્ધ હતી. દરેક પ્રજા તેની ઘણી પ્રશંસા કરતી. છતાં ચંદ્રિકા કોઈ પણ પ્રકારનો ઘમંડ રાખતી નહીં. તે દરરોજ મહેલમાં આવતા લોકોને સાંભળતી અને તેમની સમસ્યાઓનો ઉકેલ લાવતી.

એક વખત રાજ્યમાં ભારે દુષ્કાળ પડ્યો. નદીઓ સૂકાઈ ગઈ, ખેતરો સુકાઈ ગયા અને પ્રજામાં ભય વ્યાપી ગયો. રાજા પણ ઘણી ચિંતામાં પડી ગયા. ત્યારે ચંદ્રિકા એ રાજાને કહ્યું:
“પિતાશ્રી, આપણે કંઈક અલગ કરવાનો પ્રયત્ન કરવો જોઈએ. મને વિશ્વાસ છે કે દેવતાઓ અમારી મદદ કરશે.”

ચંદ્રિકા એક પૂજારી સાથે નજીકના જંગલમાં ગઈ, જ્યાં એક પુરાતન કુંડ હતું. લોકકથા અનુસાર, જો શુદ્ધ હૃદયથી ત્યાં પ્રાર્થના કરવામાં આવે, તો વરસાદ વરસે છે. ચંદ્રિકા દિવસો સુધી કુંડ પાસે ઉપવાસ રાખીને પ્રાર્થના કરતી રહી.

ચંદ્રિકા ની ભક્તિ અને પ્રેમથી પ્રસન્ન થઈને મેઘરાજાએ મેઘોનું સાંકળ્યું. હવામાં ઠંડક ફરી. ધોળા વાદળો છવાયા અને ધીમે ધીમે વરસાદ વરસવા લાગ્યો. ખેતરોમાં ફરી હરિયાળી છવાઈ ગઈ. પ્રજાએ ખુશીથી ચંદ્રિકા ને વંદન કર્યું.

આ રીતે રાજકુમારી ચંદ્રિકા દયાળુ, બુદ્ધિશાળી અને લોકપ્રિય રાજકુમારી તરીકે ઈતિહાસમાં અમર બની.

સુરેન્દ્રરાજ્ય ની રાજકુમારી આનંદી ની વાર્તા

એક સમયની વાત છે. પહાડો અને નદીઓથી ભરપૂર એક સુંદર રાજ્ય હતું — સુરેન્દ્રરાજ્ય. આ રાજ્યના રાજાનું નામ હતું રાજા વિરેનસિંહ. રાજાને પ્રજા ખુબ જ પ્રેમ કરતી. તેમનાં ઘરે એક જ દિકરી હતી — નામ હતું રાજકુમારી આનંદી.

આનંદી બાળપણથી જ ખુબ જ વાચાળ, બુદ્ધિશાળી અને દયાળુ હતી. મહેલમાં જ્યારે પણ કોઈ કામદારો, સેવકો કે પ્રજાજનો આવીને પોતાના દુઃખ કે ફરિયાદો કહેતા, ત્યારે આનંદી ધીરજપૂર્વક સાંભળતી અને તરત રાજાને જણાવતી. ઘણીવાર તે પોતે જ નાનો ઉકેલ કાઢીને બધાનું દિલ જીતતી.

રાજા વિરેનસિંહ ને આનંદી પર ખુબ જ પ્રેમ હતો. પરંતુ તે હંમેશા ચિંતિત રહેતા કે કોઈ દિવસ આનંદીને કોઈ મુશ્કેલી ન પડે. આનંદી પણ જાણતી હતી કે તેનો જનમ માત્ર મહેલમાં આરામથી જીવવા માટે નથી થયો — તેનું જીવન પ્રજાની સેવા માટે છે.

એક દિવસ રાજ્યમાં એક અનોખી સમસ્યા ઊભી થઈ. રાજ્યની કિનારે એક જંગલ હતું જ્યાં એક મોટો કુદરતી તળાવ હતો. આખું ગામ અને ખેડુતો એ તળાવ પરથી પાણી લઈ ખેતી કરતા. પરંતુ હળવે હળવે તળાવનું પાણી ઓલપાવા લાગ્યું. ગામના મોટા વૃદ્ધો ને યાદ આવ્યું કે વર્ષો પહેલા કોઈ ઋષિએ એ તળાવ પાસે મંદિરમાં સાધના કરી હતી અને તેનો આશીર્વાદ હતો કે ત્યાંનું પાણી ક્યારેય નહીં સૂકાય — પરંતુ શરત હતી કે તળાવની કિનારે કોઇ અસત્ય નથી બોલવું.

પરંતુ થોડા વર્ષોથી ગામમાં નાનામોટા ઝઘડા થતા રહેતા. લોકો તળાવ પાસે એકબીજા પર આરોપ લગાવતા, ઝઘડા કરતા, અસત્ય બોલતા. એને લીધે તળાવ શુષ્ક થવા લાગ્યું.

આનંદી એ ગ્રામજનો ને બોલાવીને વાત કરી: “મારી ભલામણ સાંભળશો? આપણે બધા તળાવ પાસે જઈએ, એકતામાં પ્રાર્થના કરીએ અને વચન આપીએ કે હવે એ સ્થળે ક્યારેય ઝઘડા અને અસત્ય નહીં બોલીએ.”

એક સાંજ, તળાવની કિનારે સમગ્ર ગામ ભેગું થયું. આનંદી ને આગેવાની કરી. સૌએ હાથ જોડ્યા, દીવો પ્રગટાવ્યો અને સાથમાં ઊભા રહીને ઋષિના આશીર્વાદને યાદ કરી પ્રાર્થના કરી.

આનંદી ને ખુલ્લા દિલે માફી માગી – “હે દેવ! અમને માફ કરો. અમે તમે મૂકેલા નિયમ તોડ્યા. હવે વચન આપીએ છીએ કે સત્યમાર્ગે ચાલશું.”
સૌએ વચન આપ્યું કે હવે કોઈ પણ તળાવ પાસે ઝઘડા નહીં કરશે, માત્ર સંવાદ અને પ્રેમ રાખશે.

આશ્ચર્ય એ થયું કે થોડા દિવસોમાં જ વરસાદ આવવા લાગ્યો. તળાવ ફરી પાણીથી ભરાઈ ગયું. ખેતી ફરી ફૂલવા લાગી. ગામમાં સુખ શાંતિ છવાઈ ગઈ.

આ વાતથી રાજા વિરેનસિંહને પોતાની દીકરી પર અભિમાન થયો. આનંદી હવે માત્ર રાજકુમારી નહિ પણ સમજૂતી અને એકતા નું પ્રતિક બની ગઈ. પ્રજા એ એને પોતાનું બીજું માતૃરૂપ માનવા લાગી.

આ રીતે રાજકુમારી આનંદીનું નામ આજ પણ સુરેન્દ્રરાજ્યના ગીતોમાં ગવાય છે — એક એવી રાજકુમારી જે પ્રજાની ખુશી માટે પોતાનું આરામ છોડીને સર્વેને સત્યમાર્ગે જોડતી રહી.

રાજકુમારી રમ્યા ની વાર્તા

એક જૂના સમયમાં, નર્મદા નદીના કિનારે આવેલો એક રાજ્ય હતું — તેનું નામ હતું આનંદગઢ. આનંદગઢનો રાજા મહારાજા સમરસિંહ ખૂબ જ ન્યાયી અને પરોપકારી રાજા ગણાતા. તેમની પાસે એક જ દિકરી હતી — નામ હતું રાજકુમારી રમ્યા.

રમ્યા ખુબ જ સુંદર, બુદ્ધિશાળી અને સાહસિક સ્વભાવની હતી. બાળપણથી જ તેણે માત્ર મહેલમાં આરામ ન લીધો પરંતુ ગુરુઓ પાસેથી વિદ્યાઓ શીખી, ઘુડસવારી, ધનુર્વિદ્યાની કળા, કવિતાઓ લખવી, સંગીત વગાડવું — બધામાં પંડિત થઈ ગઈ. મહેલમાં જુના સાહિત્ય વાંચતી અને પોતાના હાથેથી પુષ્ટક લખતી. રાજાને તેની આ કુશળતાઓ જોઈને ખુબ આનંદ થતો.

આનંદગઢમાં એક વિશાળ વનવિસ્તાર હતો, જ્યાં રાજાની હૂદ હેઠળ ગામવાળા ખેતી કરી શકતા અને પશુઓ ચરાવતા. પરંતુ અચાનક એક દિવસ અંધકારપૂર્ણ જંગલમાં એક કાળા વાઘનો આતંક ફેલાયો. લોકોના ઢોર ખાઈ જતો, દિવસે પણ ગામવાળા ડરીને જંગલ ન જતા. ગામના પાણીને પગાર કરાવતા તળાવો પણ જંગલની અંદર હતા.

રમતિયાળ અને નિર્ભય રમ્યાએ નક્કી કર્યું કે તે આ સમસ્યાનો ઉકેલ લાવશે. તેણે પોતાના મિત્ર વીરભદ્રને બોલાવ્યો, જે મહેલમાં તેમનો અંગત રક્ષક હતો. બંનેએ મળીને રાત્રે જંગલમાં વાઘના પગલાં શોધવાનું નક્કી કર્યું.

રમ્યાએ ઘુડસવારી કરી, વીરભદ્ર સાથે જંગલમાં ઊંડી સુધી ગઈ. ઝાડીઓ, જૂના ઝાડ, ઝરણા — બધે શોધખોળ કરી. આખરે એક પહાડીઓ વિસ્તારમાં તેમને વાઘનો ગુફા જોવા મળ્યો. પણ રમ્યાને ખબર હતી કે સીધો સામનો કરવો યોગ્ય નથી. તેણે ગામના જુવાનોએ અને શિકારીઓને બોલાવીને યોજના બનાવી.

રાત્રે તંબુ ઉભા કર્યા, અગ્ની પ્રહારથી વાઘને બહાર કાઢવાનું નક્કી થયું. રમ્યા ખુદ આગેવાની કરી. વાઘ બહાર આવ્યું. વીરભદ્રે વાઘને રમ્યાથી દૂર રાખ્યું. રમ્યાએ ધનુષ્ય ખેંચ્યું અને નિશાન પર તીર્થબાણ છોડ્યો. વાઘને ઈજા થઈ, તે ભાગીને જંગલની બીજી તરફ જતો રહ્યો. ગામવાળાઓએ રમ્યાને ધન્યવાદ આપ્યા. વાઘ એ પછી ક્યારેય ગામ નજીક આવ્યો નહીં.

પરંતુ રમ્યા માટે પ્રકૃતિના આ સ્થાનને બચાવવું પણ જરૂરી હતું. તેણે રાજ્યમાં કહ્યાં કે હવે જંગલને નિયમિત રીતે રક્ષિત રાખશો, શિકારીઓને નિયંત્રિત રાખશો, પશુઓને ખોરાક પૂરતો જંગલમાં જ મળે એવો વ્યવસ્થા કરશો. રમ્યાના પ્રયાસોથી જંગલમાં ફરીથી જીવજંતુઓનો સંતુલન જળવાયું.

આ પ્રસંગે રમ્યાએ પોતાના માટે કોઈ પણ યશ માગ્યું નહીં. તેણે કહ્યું, “મને માત્ર રાજ્યની ખુશી જોઈએ. પ્રકૃતિ એ આપણી માતા સમાન છે, એને બચાવવી આપણું કર્તવ્ય છે.”

રમ્યાની સહાનુભૂતિ, બુદ્ધિ અને સાહસના સમાચાર દૂર દૂર સુધી પ્રસિદ્ધ થયા. પશુઓ માટે પણ હિતકારી રાજકુમારીના રૂપમાં રમ્યાનું નામ આજે પણ લોકકથાઓમાં જીવંત છે.

આ રીતે રાજકુમારી રમ્યા એ રાજકુમારી હોવા છતાં, પ્રજાની રક્ષા, પ્રકૃતિનું જતન અને સૌમાં વિશ્વાસનું બીજ રોપ્યું. મહેલની ભીતર રહીને નહીં પરંતુ પ્રજામાં રહીને તેણીએ સાચા અર્થમાં રાજ્યની સાચી રાજકુમારી બનવાની ઓળખ આપી. 🌿🐅✨

રાજકુમારી કિરણની વાર્તા

પહેલાના સમયમાં મધ્ય ભારતના ઘન જંગલોમાં વસેલું એક ભવ્ય રાજ્ય હતું — તેનું નામ હતું ચંદ્રપુર. ચંદ્રપુરનું રાજ્ય પહાડો, નદીઓ, મહાનદીઓ અને ઘાઘરા જંગલો માટે જાણીતું હતું. ત્યાંના રાજા રાજાદીરાજ હેમસિંહ અત્યંત પ્રતિભાશાળી, કુશળ શાસક અને દયાળુ રાજા હતા. તેમને એકમાત્ર દીકરી હતી — તેનું નામ હતું રાજકુમારી કિરણ.

કિરણ બાળપણથી જ અસાધારણ હતી. જ્યારે અન્ય રાજકુમારીઓ મોહમાયા, દાંપત્યજીવન કે વૈભવમાં રસ લેતી, ત્યારે કિરણને પ્રકૃતિમાં અને માણસોની વચ્ચે જીવીને કામ કરવું વધારે ગમતું. તેણે બાળપણથી જ મહેલના ઉદ્યાનમાં ફૂલો ઉગાડવા, ઔષધિય છોડ ઉછેરવા, રોગો માટે લઘુ ઉપાય શોધવામાં રસ લીધો હતો. તેના ગુરુ પણ કિરણના કૌશલ્યથી આશ્ચર્યચકિત રહ્યા.

કિરણ જ્યારે ૧૬ વર્ષની થઈ, ત્યારે સમગ્ર ચંદ્રપુરમાં એક ભયંકર બીમારી ફેલાઈ. ગામથી ગામ, વસ્તીથી વસ્તી લોકોને તાવ, કમજોરી, શરદી, ઉધરસ જેવી બીમારીઓ થવા લાગી. તે દિવસોમાં ડોકટરો અને દવાઓનો બહુ અભાવ હતો. રાજ્યના વૈદ્યો ઘણો પ્રયાસ કરતા પણ બીમારી અટકતી નહોતી. રાજાદીરાજ હેમસિંહ પણ ખુબ ચિંતામાં પડ્યા.

કિરણને ગામના લોકોના દુઃખ સહન થતું નહોતું. તેણે નક્કી કર્યું કે તે કોઈક ઉપાય શોધીને જ બતાવશે. કિરણએ જૂના ગ્રંથો, વેદો, ઋષિ-મુનિઓના ભાષણો વાંચવા માંડ્યા. તેને આપણા વનસ્પતિ વૈદ્યશાસ્ત્રમાં કેટલાક ઔષધ છોડ વિશે માહિતી મળી. તેણે જોઈ્યું કે આ જંગલોમાં એવા છોડ છે કે જે શરીરમાં ગરમી ઉતારે, રોગપ્રતિકારક શક્તિ વધારે.

કિરણ કોઈ રાજકુમારીની જેમ મહેલમાં ન રહી. તેણે પોતે જ પોતાના વીર સહયોગીઓ સાથે જંગલમાં ઉંડે જઈને એવા ઔષધ છોડ એકત્રિત કર્યા. તેણે વૃદ્ધ વૈદ્યોની સલાહથી રાસાયણિક દવાઓ બનાવવાની શરૂઆત કરી. કિરણ પોતે ગામે ગામ જઈને દર્દીઓને જડીબુટ્ટીનું જલ પીવડાવતી, પીરસતી. તે દરરોજ બાપુજી, સ્ત્રીઓ અને બાળકો સાથે બેઠી રહીને તેમની ચિંતા સાંભળતી.

કિરણની મહેનત જોવા જેવી હતી. દિવસમાં અનેક ગામો ઘૂમતી, રાત્રે મહેલમાં પાછી આવીને જુના શાસ્ત્રો વાંચતી. ક્યારેક તે રાત્રે જ ક્યાંક બીમાર બાળક પાસે રહીને તેનું તાપમાન માપતી, પાણી પીવડાવતી. પ્રજાને આશ્ચર્ય થયું કે રાજકુમારી હોવા છતાં તે આખી રાત પ્રજાની સેવામાં ઊંઘ્યા વગર વ્યસ્ત રહે છે.

હળવા હળવા લોકોની તબિયત સુધરવા લાગી. બીમારીનું પ્રમાણ ઘટવા લાગ્યું. લોકોમાં નવો આત્મવિશ્વાસ આવ્યો. લોકો દુઆ કરતા કે ભગવાન એમની રાજકુમારીને લાંબી ઉમર આપે.

પરંતુ આ વચ્ચે કિરણને પણ તાવ આવ્યા. સતત મહેનત, ઓછું ખાવું-પીવું, ઊંઘનો અભાવ — આથી તેનું શરીર પણ કમજોર થઈ ગયું. મહેલમાં બધાને મોટો આંચકો લાગ્યો. રાજાદીરાજ હેમસિંહ પોતાની દીકરીને આવી હાલતમાં જોઈને દુઃખી થઈ ગયા. આખા રાજ્યમાં પ્રાર્થનાઓ શરૂ થઈ. વૃદ્ધ વૈદ્યોએ કિરણને પોતાની જ શોધેલી ઔષધીઓ પિયાવી. કેટલાક દિવસો પછી કિરણ ધીમે ધીમે સારી થવા લાગી.

જ્યારે તે સારી થઈ, ત્યારે આખી પ્રજાએ મહેલ પાસે ભેગા થઈને તેને વંદન કર્યા. રાજાને આનંદ પણ થયો અને ગૌરવ પણ. કિરણ જાણતી હતી કે બીમારી તો પાછી પાછી આવી શકે — એટલે તેણે રાજ્યમાં હવેથી નિયમિત આરોગ્ય શિબિર રાખવાની યોજના બનાવી. તેણે ગામોમાં સ્ત્રીઓને જડીબુટ્ટીઓ ઓળખવા, ઘરેલું ઉપચાર શીખવા તાલીમ આપવાનું શરૂ કર્યું.

આ રીતે રાજકુમારી કિરણ માત્ર સુંદરતા અને વૈભવથી નહીં, પરંતુ પોતાના શાસ્ત્રજ્ઞાન, કર્મ અને દયાથી સમગ્ર રાજ્યમાં જીવંત દેવતાનું રૂપ બની. આજે પણ ચંદ્રપુરમાં દરેક ખૂણેથી કિરણનું નામ પૂજાય છે — એ રાજકુમારી જેની દયાળુતા, બુદ્ધિ અને સાહસે હજારોને જીવ આપ્યા.

રાજકુમારી ભાવના ની વાર્તા

એક સમયની વાત છે. દક્ષિણ ગુજરાતના પહાડીઓ અને નદીઓ વચ્ચે વસેલું એક રાજ્ય હતું — તેનું નામ હતું સુરમ્યનગર. સુરમ્યનગર રાજ્ય નાના નાના પર્વતો, ઝરણાં અને વાદળોથી ઘેરાયેલું હતું. અહીંના રાજા મહારાજા યશવંતસિંહ ખુબ જ ન્યાયી, લોકપ્રિય અને સહનશીલ રાજા ગણાતા. તેમની પાસે એક જ દિકરી હતી — નામ હતું રાજકુમારી ભાવના.

ભાવના બાળપણથી જ થોડું અલગ હતી. સામાન્ય રાજકુમારીઓ જેવી મહેલની ભવ્યતામાં રહેવું, નૃત્ય કે સંગ્રહાલયમાં કીમતી વસ્તુઓ જોવા કરતાં પણ ભાવનાને પ્રજાની વચ્ચે જ રહેવું વધુ ગમતું. તે મહેલમાં પોતાના માટે ખાસ કોઈ સગવડો નહિં માંગતી. જ્યારે મહેલમાં ભોજન બનતો, ત્યારે પ્રથમ પોતે જરૂરી લોકોને ખવડાવ્યા પછી જ પોતે જમતી.

એક વખત રાજ્યમાં ભારે તોફાન આવ્યું. પાંચ દિવસ સુધી ભારે વરસાદ પડ્યો, નદીઓ ઉભરી પડી, ગામોમાં પાણી ભરાઈ ગયા. ઘણા કુટુંબોનું ઘર, ખેતર અને પશુઓ વહેતી નદીઓમાં નાશ પામ્યા. મહેલમાં બેઠેલા સંવાદકોને ખબર પડી કે મુખ્ય બજાર પણ પાણીમાં ડૂબી ગયું છે, રસ્તાઓ બગડી ગયા છે.

રાજા યશવંતસિંહ ખૂબ ચિંતિત થયા. તેમણે કહ્યું, “આ પરિસ્થિતિમાં આપણું કોઇ જવાના હિમ્મત નહિ કરે. બધું જ ઠપ છે.”
પરંતુ ભાવનાએ તરત જ કહ્યું, “પિતાશ્રી, મને પરવાનગી આપો. હું જાતે જ જઈને હાલત જોઉં. પ્રજાને મારા ભરોસાની જરૂર છે.”

પ્રથમ રાજાએ મનાઈ કરી. પણ ભાવનાની દ્રઢતા જોઈને તેમને મનાઈ કરી શક્યા નહિ. ભાવનાએ પોતાના સાથે નોકરીયો, ઘોડાઓ, કેટલાક આયુર્વેદિક વૈદ્યો અને થોડી ખાદ્યવસ્તુઓ ભરીને થોડા દિવસ માટે ખાસ ટોળકી તૈયાર કરી.

જ્યારે પ્રજાજનો પાણીમાં ફસાયા હતા ત્યારે રાજકુમારી ભાવના પોતાના હાથેથી લોકોને બહાર કાઢવા માટે કાંઈક પણ કરે — ભૂખ્યા બાળકોને લાપસી અને પાણી આપતી, વૃદ્ધોને હાથ પકડીને સુરક્ષિત સ્થળે પહોંચાડતી, ઘાયલ લોકોને તંબુમાં રાખીને એમની ચિકિત્સા કરાવતી.

તે એક-એક ઘરે જઈને તપાસ કરતી કે કોઇ ભૂખ્યું તો નથી ને? કોઈ બીમાર તો નથી ને? અને રોજ મહેલમાં ન આવીને ગામમાં જ લોકોની વચ્ચે રહીને સર્વેનું માર્ગદર્શન કરતી.

પાંચ દિવસ પછી વરસાદ ઓછો પડ્યો. પાણી ધીમે ધીમે ઓસરવા લાગ્યું. રાજાની ટોળકી પણ ગામોમાં સહાય પહોંચાડતી રહી. પરંતુ બધાની નજરોમાં સાચો સહારો તો રાજકુમારી ભાવના જ હતી. નાના બાળકો તેના પગમાં વળી જતા કે “દેવી, તમારાથી અમને જીવદાન મળ્યું.” વૃદ્ધો તેની પાછળ આર્શીવાદ વરસાવતા.

ભાવનાને ખબર હતી કે મુશ્કેલી પછી વધારે મોટી પડકાર આવે છે — ઘરો ફરી બનાવવાનાં, ખેતરો ફરી વાવવાનું, પશુઓ માટે ચૂરો અને દવાઓનો જથ્થો તૈયાર કરવાનો. તેણે મહેલના કોષમાંથી લાખો સિક્કા ખર્ચવા કહ્યું. લોકોને કામ આપ્યું કે “તમારે ઘરે બેઠા નહીં રહેવું — પોતે પણ કામ કરો, હું પણ તમારો સાથ આપીશ.”

આ રીતે રાજકુમારી ભાવના ને કોઈ પણ ભવ્ય મહેલ કરતાં વધારે આનંદ પ્રજાની વચ્ચે જ મળતો. જ્યારે સંકટમાં લોકો ગભરાતા ત્યારે ભાવના આપમેળે લોકસહાય માટે ઊભી રહેતી.

સુરમ્યનગરની આ રાજકુમારી આજે પણ ગામના લોકકથામાં “જીવતી માતા” તરીકે ઓળખાય છે. લોકો કાંદામાં પણ શ્રદ્ધા રાખે છે કે જો કોઇ મુશ્કેલી આવે તો ભાવનાનું નામ લો — મુશ્કેલી દૂર થશે.

આવી હતી રાજકુમારી ભાવના — જે રાજકુમારી પણ હતી અને પ્રજાની સાચી રક્ષક પણ. 🌧️🌿✨