પરીઓની વાર્તા
રૂપલ અને પરીઓનું ઊંચેરું વ્હાલું ઘર — પરી કથાની વાર્તા
એકવારનો જમાનો હતો. એક નાનકડું ગામ હતું — સાંજપુર. સાંજપુર સુંદર જંગલો, નદી અને ફૂલોથી ઘેરાયેલું. સાંજ પડે ત્યારે આખું ગામ કુકડી, પાપિયો અને કોકિલાના અવાજોથી ગુંજી ઉઠે.
આ ગામમાં એક નાનકડી દીકરી રહેતી — નામ હતું રૂપલ. રૂપલ ખૂબ જ ભોળી અને ખુશમિજાજ હતી. રોજ સવારે ઊઠીને જંગલ તરફ જતી, ફૂલાં ચુંતી, ઝાડો પાસે બેસી પંખીઓ સાથે વાતો કરતી. વડીલો કહે — “આ રૂપલ તો કુદરતની વહાલીને જમાઈ ગઈ છે.”
એક દિવસ રૂપલ જંગલમાં ઊંડી અંદર ગયા. ફૂલ ચુંતી ચુંતી એની નજરે એક સુંદર લીલાં પાંદડાવાળું થાણું પડ્યું. ત્યાં વચ્ચે એક ખાલી જગ્યા હતી અને એની આસપાસ રંગીન ફૂલો ખીલેલા. રૂપલ ને લાગ્યું — “આ જગ્યામાં કંઈક વિશેષ છે!”
રૂપલ ત્યાં જ બેસી ગઈ. પવનના મીઠાં ઝોકાં આવતાં. પક્ષી અને વૃક્ષો જોર જોરથી ઝૂમી રહ્યાં. અચાનક જ રૂપલના આગળ સફેદ ઝાંખી ઝાંખી અજવાળું ફેલાયું. એને આંખે એવું લાગી કે ફૂલોથી એક નાનકડી બારી ખુલતાં થઈ.
આ બારીમાંથી બહાર આવી એક ચમકતી પરી! રૂપલ જોર થી ડરી ગઈ, પણ પરીએ હાસ્ય કર્યું — “ડર ના દીકરી! હું આ જંગલની પાંખો છું. હું કલ્પના પરી.”
રૂપલે પૂછ્યું — “તું ક્યારેથી અહીં છે?”
કલ્પના પરીએ કહ્યું — “રૂપલ, આ ફૂલ, ઝાડ, પંખી — બધાં અમારા પરિવાર છે. આપણે બધા પરીઓ અહીં છુપાઈને કુદરતનું રક્ષણ કરીએ છીએ. આ જગ્યા ખાસ છે — પરંતુ હવે અમારી પાસે ઘર ઓછું પડી ગયું છે.”
રૂપલને લાગ્યું — “પણ તું મને કેમ બતાવું છે?”
પરીએ હળવેથી હાથ ફેરવ્યો. પાંદડા હલાયા, તેમાં ઊંડી અંદર નાના પરીઓના ઘર દેખાયા — લાકડાં, પાંદડા, ફૂલોથી બનેલા નાનકડાં બાંધકામ. ઘણા ઘર તૂટી ગયાં હતાં. ક્યારેક માણસો ફૂલ તોડે, ઝાડ કપે, ત્યારથી પરીઓની જગ્યા ઘટી ગઈ હતી.
રૂપલ કહે — “હું શું કરી શકું?”
કલ્પના પરી બોલી — “તારાથી જ આશા છે. જો તું આ ગામના લોકોને કહે કે વાવણી વધારે કરે, ઝાડો ઉગાડે, ફૂલો બચાવે — તો અમારા ઘર ફરી ઊગશે.”
રૂપલને હવે સમજાયું કે પરીઓનું ઘર એટલે વૃક્ષો, ફૂલ અને ફળવાળી વાડી. બીજા દિવસે રૂપલ ગામે પાછી આવી. મિત્રો પાસે વાત કરી — “જંગલમાં પરીઓ રહે છે. આપણે તેમના ઘર તોડીએ નહીં.”
પ્રથમ તો મિત્રો હસ્યા. “પરીઓ હશે ક્યાં?” પણ રૂપલ એમને જંગલમાં લઈ ગઈ. ફૂલોની વચ્ચે સફેદ પાંખ જેવી ઝાંખી ઝાંખી ઝાંખી ઝાંખી ઝાંખી અજવાળું ફરી દેખાયું. બધાને લાગ્યું — કંઈક અદભૂત છે.
ગામનાં વડીલોએ પણ વાત સાંભળી. કહે — “રુપલ સાચું કહે છે. કુદરતનું ઘર જ પારીઓનું ઘર છે.”
એ દિવસે ગામમાં નક્કી થયું — દરેક ખાલી વાડામાં એક ફૂલવાળો છોડ લગાવવાનો. બાળકો પાણી નાખે, ફૂલ તોડવા બદલે ફૂલ છોડે. થોડી જ મહિને આખું સાંજપુર રંગીન ફૂલોથી ભરાઈ ગયું.
રૂપલ ફરી જંગલ ગઈ. કલ્પના પરી સાથે બીજી અનેક પરીઓ ફૂલ ઉપર બેઠી. રૂપલને જોઈને બધાં પરી એ હાથ ઊંચો કર્યો — “ધીરજ રાખી, વિશ્વાસ રાખી, કુદરત સાચવી — એ છે સાચી પરીની ભેટ!”
રૂપલ ખુશ થઈને ઘેર આવી. એના દાદા એ પૂછ્યું — “પરી શું આપી ગઈ?”
રૂપલ હસીને બોલી — “દાદા, પરી ઘર બતાવી ગઈ — એ છે ફૂલ, ઝાડ અને દરેક જીવ!”
🌸✨🧚♀️ રૂપલ અને પરીનું વ્હાલું ઘર — કુદરતને સાચવો, પરીઓને વસાવો!
ચૂંદડી પરીઓનું ગુપ્ત બાગ
સૌરાષ્ટ્રના ઊંચા પહાડ વચ્ચે આવેલું એક સુંદર ગામ — કલાપુર. કલાપુર ગામ મજબૂત પર્વતો, ધોધ અને ઘન જંગલથી ઘેરાયેલું હતું. ગામનાં લોકો ખેતમજૂરી કરતા, પશુપાલન કરતા અને કુદરત સાથે પ્રેમથી જીવતા.
આ ગામમાં રહેતી હતી એક નાની દીકરી — શિવાંગી. શિવાંગી ખૂબ જ સમજદાર અને કુતૂહલવાળી હતી. રોજ સાંજે શાળાથી પાછી આવતાં જ જંગલમાં જતા, ફૂલો ચુંટતા, ઝાડ નીચે બેસીને પક્ષીઓને જોઈ આનંદ કરતાં. એના હાથમાં હંમેશા એની નાની છત્રી રહેતી — ઝાડના પડછાયા કે વરસાદથી બચવા માટે.
એક દિવસ શિવાંગી હંમેશાં કરતાં વધારે અંદર જંગલમાં ગઈ. એને ત્યાં ફૂલોમાંથી અલગ જ સુગંધ આવી. આગળ જતાં એને એક રહસ્યમય બગીચો મળ્યો. આખું બગીચું રંગીન ફૂલોથી ઢંકાયેલું હતું. ફૂલોના ઉપર નાના, ઝગમગતા પાંખવાળા જીવાતા કાયાઓ ઊડી રહ્યાં હતાં.
શિવાંગી નવાઈથી જોઈ રહી. આજ સુધી પરીઓની વાર્તા એણે સાંભળેલી, પણ આજે એને પોતાની આંખે પરીઓ જોવા મળી! એ હતી ચૂંદડી પરીઓ — નાનકડી, રંગીન પાંખવાળી પરીઓ, જે ફૂલો અને ઝાડનું રક્ષણ કરતી.
શિવાંગી થોડું ડરી ગઈ, પણ ફૂલ પાછળથી એક લીલો ઝગમગ અવાજ સાથે નાની પરી સામે આવી. એનું નામ હતું મૃદુલા ચૂંદડી પરી.
મૃદુલા બોલી — “ડરતાં નહિ શિવાંગી! તું સારી દીકરી છે. આજે હું અને મારી બહેનો તને આ ગુપ્ત બાગ બતાવવા માટે જ રાહ જોઈ રહ્યાં હતાં.”
શિવાંગી આશ્ચર્યથી બોલી — “પણ તું મને કેમ ઓળખે છે?”
મૃદુલા હળવે હસી — “તારું દિલ શુદ્ધ છે. તું ક્યારેય વધુ ફૂલ તોડતી નથી. જેટલું જોઈએ એટલું જ લે છે. તું ઝાડ અને પક્ષીઓ સાથે વાતો કરે છે — આ જ અમને ગમ્યું.”
શિવાંગીએ પૂછ્યું — “આ ગુપ્ત બાગ છે શું?”
મૃદુલાએ કહ્યું — “આ બાગ છે અમારા ઘર. હું, મારી બહેનો દિપાલી, લીલા અને સુકન્યા અહીં રહે છે. અમે ફૂલ, ઝાડ અને પક્ષીઓનું રક્ષણ કરીએ છીએ. પણ કેટલાક લોકો બિનજરૂરી ફૂલો તોડે, ઝાડ કાપે, કચરો ફેંકે — ત્યારે અમારું ઘર નાશ પામે.”
શિવાંગીની આંખ ભીની થઈ ગઈ. એ બોલી — “હું શું કરી શકું?”
મૃદુલાએ કહ્યું — “તારે ગામમાં બધાને કહેવું છે કે કોઈ ઝાડને નુકસાન ન કરે, ફૂલ તોડતાં પહેલા વિચાર કરે. ઝાડ કપાય તો બીજું વાવે. ફૂલ છોડ બચાવે અને આસપાસ સફાઈ રાખે.”
શિવાંગી બોલી — “હું મારા દાદા-દાદી, મિત્રો, શિક્ષક — બધાને કહીષ.”
મૃદુલાએ ખુશ થઈને હવામાં હાથ ફેરવ્યા. પાંખમાંથી ઝાંખો ઝગમગ અજવાળું પ્રસરી ગયું. આસપાસ મધમાખીઓનો ટોળકો ઘૂમી ઉડવા લાગ્યો. પરીએ શિવાંગીને એક નાની ચમકતી પાંખ જેવી ચૂંદડી આપી — “આ તને યાદ અપાવશે કે તું હવે અમારી સાથીદારીમાં છે.”
શિવાંગી ગામ પાછી આવી. શિક્ષક પાસે જઈને જંગલના ગુપ્ત બાગની વાત કહી. શિક્ષકને નવાઈ લાગી. એમણે આખા ગામમાં બેઠકો બોલાવી. બધા વડીલો, માતા-પિતા, બાળકો ભેગા થયા.
શિવાંગી બોલી — “પરીઓનું ઘર એટલે જંગલ, ઝાડ અને ફૂલ. આપણે ત્યાં કચરો ન નાખીએ, વધુમાં વધુ છોડ ઊગાડીએ.”
ગામનાં લોકો ખુશ થઈ ગયા. નક્કી કર્યું કે હવે ખાલી પડેલી જગ્યાએ નવા છોડ લગાવાશે. બાળકો રોજ પાણી નાંખશે, ફૂલોના છોડ બચાવશે.
કેટલાક મહિનામાં કલાપુર ફરી હરિયાળું થઈ ગયું. ફૂલોના રંગો સાથે મધમાખીઓ, કાબર, ચકલી ઉમટી પડ્યાં. શિવાંગી રોજ ગુપ્ત બાગમાં જાય, મૃદુલા અને બહેનો સાથે વાતો કરે.
ચૂંદડી પરીઓ ખુશ થઈને કહે — “જ્યાં સુધી ઝાડ જીવે, ત્યાં સુધી અમે જીવશું.”
🌸🧚♀️✨ શિવાંગી અને ચૂંદડી પરીઓ — કુદરત સાચવો, પરીઓને વસાવો!
તારાની ચમકતી પરી
પર્વતો અને જંગલો વચ્ચે વસેલું એક સુંદર ગામ જ્યોતપુર. આ ગામ પોતાની હરિયાળી વાડીઓ, વહેતાં નદીઓ અને રંગીન ફૂલોથી ભરપુર વાડી માટે જાણીતું હતું. અહીંના લોકો પ્રકૃતિ સાથે પ્રેમપૂર્વક જીવતા, ઝાડ, ફૂલ, પક્ષી અને પ્રાણીઓ સાથે સૌહાર્દ રાખતા.
આ ગામમાં એક નાની બાળકી રહેતી — નામ હતું તારા. તારા ખૂબ જ ભોળી, સમજદાર અને કુદરતને વ્હાલા જેવી હતી. શાળાથી ઘરે આવીને તરત જ ઘરની પાછળના ખાલી વાડામાં જઈને ફૂલો સાથે રમતી, ઝાડ પાસે બેઠી રહેતી, ક્યારેક પાંખીડાંને દાણા પણ નાખતી.
તારાને ફૂલ ખૂબ જ ગમતા પણ એ ક્યારેય વધારે ફૂલ નહોતું તોડતી. જયારે જયારે ફૂલ લે તે પણ ઝાડને નુકસાન ન થાય એમ લેતી. એના માતા તેને વારંવાર કહેતા — “દીકરી, સાંજ પડે એ પહેલાં ઘર પાછી આવી જજે.”
એક દિવસ સાંજ થઈ ગઈ હતી, પણ તારાનું મન નહીં ભરાયું. એ વાડામાં રમતી રમતી થોડું અંદર જંગલ તરફ ચાલતી ગઈ. આગળ જતાં એણે જોયું — નાના પથ્થર પાસે અજાણી જાતના વાદળી ફૂલોનવેલા હતા. એની સુગંધ ખૂબ મીઠી લાગતી હતી.
તારા ઝૂકીને ફૂલ પાસે ગઈ. ફૂલને હાથ લગાવતાં જ અચાનક ફૂલોમાંથી ઝાંખો અજવાળું બહાર આવ્યું. તારાએ જોઈને નવાઈ લાગી — એ અજવાળામાંથી એક નાનકડી પરી બહાર આવી! એનું નામ હતું ચમકલી. ચમકલીની પાંખો વાદળી રંગની, ઝગમગ કરતી.
પરી હસીને બોલી — “તારા, ડર નહીં. હું તારી મિત્ર બનવા આવી છું.”
તારાએ પૂછ્યું — “તું કોણ છો? તું ફૂલમાંથી કેમ બહાર આવી?”
પરી બોલી — “હું આ વાડીઓ અને ઝાડોની રક્ષા કરનાર વનપરી છું. જે લોકો ઝાડ અને ફૂલોનું સાચવણ કરે છે, એને જ હું મળી શકું છું. તું જે રીતે ફૂલને સાચવે છે, એ જોઈને હું ખુશ થઈ.”
તારા ખુશ થઈને બોલી — “પણ તું આજે કેમ આવી છે?”
ચમકલી બોલી — “કેટલાક લોકો વધુ ઝાડો કાપે છે, ખાલી વાડાઓમાં કચરો નાખે છે, જેથી અમારું ઘર ખોવાઈ જાય છે. મને મદદ કરનારો સાચો મિત્ર જોઇતો હતો. તારા, તું એ મિત્ર બનીશ?”
તારાએ તરત જ માથે હાં હાં કહી. “હું શું કરી શકું?”
ચમકલી બોલી — “તારે બધા ગામવાળાને સમજાવવાનું છે કે કોઈ વધારે ઝાડ ન કાપે, ફૂલોને નુકસાન ન કરે, ખાલી વાડામાં નાનાં છોડ ઊગાડે. જે ઝાડ કપાય એની જગ્યાએ બીજું છોડ વાવે. રસોડામાંથી નીકળતી વસ્તુઓ ઝાડ પાસે નાખીને ખાતર બનાવે.”
તારાએ કહ્યું — “હું મારા મિત્રો અને વડીલોને વાત કરીશ.”
ચમકલીએ તારા હાથમાં વાદળી રંગનું નાનું બીજ આપ્યું. “આ બીજ તું જ્યાં ઉગાડશે, ત્યાં જીવન પાછું ફૂલે ખીલશે.”
બીજે દિવસે તારા પોતાના ઘરે આવી. માતા-પિતા, શિક્ષક અને મિત્રો સાથે વાત કરી. પહેલા તો વડીલોને અચરજ લાગ્યું, પણ પછી બધા તૈયાર થઈ ગયા. ગામના બાળકો રોજ વાડામાં નાનાં છોડ લગાવે, દાણા છાંટે. ઝાડ પાસે કચરો ન નાખે. જે જમીન સૂકી પડી હતી, ત્યાં હરીયાળી આવવા લાગી.
કેટલાક મહિના બાદ જ ઝાડોમાં મધમાખીઓ, કોયલ, ચકલી ફરી ઉમટી પડી. ગામ ફરી હરિયાળું બન્યું. ફૂલ ખીલતાં રંગ બેરંગ જમીન પણ જીવંત બની ગઈ.
સાંજ વખતે તારા ફરી વાડામાં ગઈ. ચમકલી ફરી ફૂલોમાંથી બહાર આવી. ચમકલી ખુશ થઈને બોલી — “તારા, તું સાચી મિત્ર બની. તારા જેવા મિત્ર હોય ત્યાં હંમેશા હરિયાળી રહે.”
તારાની આંખોમાં આનંદની આંસુ આવી ગયા. એ બોલી — “તમે હંમેશા આવો ને અમારી સાથે રહો.”
ચમકલીએ એક નાનકડી પાંખ તારા પાસે મૂકી દીધી. “આ પાંખ તને યાદ અપાવશે કે તું કદી જંગલનો સહારો છોડશો નહિ.”
આજે પણ જો કોઈ તારાને પૂછે — “તમારા મિત્રો કોણ છે?”
તારા ખુશ થઈને કહે — “મારા બધા ઝાડ, ફૂલ અને ચમકતી પરી મારા સાથી છે.”
🌸✨🧚 તારા — કુદરતનો સાચો પ્રકાશ!
હીરાની રૂપાળી પરી
એક સમયે સૌરાષ્ટ્રના મધ્યમાં આવેલું એક ગામ હતું — પાવાપુર. પાવાપુરનું કુદરત ભરપૂર સૌંદર્ય, ઊંચાં વૃક્ષો, હરિયાળા ખેતરો અને પાણીથી ભરેલા તળાવો માટે પ્રખ્યાત હતું. ગામના મોટા ભાગના લોકો ખેતી, પશુપાલન કરતા અને વૃક્ષો-વાડીઓનું વિશેષ સાચવણ રાખતા.
આ ગામમાં રહેતી હતી એક નાનકડી દીકરી — હીરા. હીરા ખૂબ જ સ્વછ મનની, શાંત અને કુદરત સાથે રમતી વહાલી દીકરી હતી. હીરાનું મન શાળાની જાળવણીથી વધારે વૃક્ષો, ફૂલ અને પક્ષીઓમાં જ લાગતું. રોજ શાળા પરથી ઘરે આવીને પોતાના ઘરના પાછળના વાડામાં બેઠી રહી જતી. એની પાસે બારી પાસે ઊગેલા ગુલાબના ફૂલ, ચંપા, જાસુદ અને મોગરા હતા.
હીરા રોજ બધા ફૂલોને પાણી નાખતી, બોટલમાં બચેલું પાણી પણ છોડ પાસે વાપરી લેતી. પાંખીડાં માટે નાની તશ્તરીમાં પાણી અને દાણા પણ મૂકતી. એને જોતાં ગામના વડીલ પણ ઘણીવાર કહતાં — “આ દીકરી જેવી જો દરેક ઘરેથી બારી અને વાડા સાચવાય, તો આખું ગામ હરિયાળું બની જાય.”
એક દિવસ હીરા ઘરના પાછળનાં વાડામાં બેઠી રહીને ચંપાના ફૂલ સાથે વાત કરી રહી હતી. હીરા ફૂલ સાથે રમતી રમતી દૂર સુધી ચાલી ગઈ. તે અચાનક જંગલના ગાઢ ભાગમાં પહોંચી ગઈ. ત્યાં ફરતે લંબાં વૃક્ષો, સાંકળાયેલા વેલાં અને જમીન પર રંગીન ફૂલો હતાં. આવા દૃશ્યે હીરાનું મન ખુશ થઈ ગયું.
હીરાએ ત્યાં એક વિશાળ વૃક્ષ નીચે એક અજોડ ફૂલ ખીલેલું જોયું. એ ફૂલ ગુલાબ જેવું પણ નહોતું, ચંપા જેવું પણ નહોતું — એનું રંગ વાદળી અને પીળાં રંગનો મિશ્રણ હતું. હીરાએ ફૂલને હાથ લગાવતા જ કાંઈક અજાણી ઝાંખી ઝાંખી અજવાળું નીકળવા લાગ્યું. હીરા ડરી ગઈ, પણ થોડા ક્ષણોમાં જ એને સામે એક નાનકડી ઝગમગાતી પરી દેખાઈ.
પરીનું નામ હતું રૂપાલી. રૂપાલી ખૂબ જ સુંદર હતી — છોટાં ચમકતા પાંખ, ઝગમગ આંખો અને ફૂલ જેવી સુગંધ. રૂપાલી બોલી — “હીરા, ડર નહિ દીકરી! હું તારી મિત્ર બનવા અહીં છું.”
હીરાએ નવાઈથી પૂછ્યું — “તું કોણ? તું ક્યાંથી આવી?”
રૂપાલી હળવે હસીને બોલી — “હું આ જંગલની રક્ષા કરનાર એક રૂપાળી પરી છું. તું જે રીતે ફૂલ, વૃક્ષ અને પક્ષીઓને સાચવે છે, એ જોઈને હું ખુશ થઈ. તેથી જ હું તને મળવા બહાર આવી.”
હીરાને આનંદ પણ થયો અને નવાઈ પણ લાગી. એ બોલી — “પણ તું મને શું કહવા આવી છે?”
રૂપાલી બોલી — “હીરા, આ વૃક્ષો અને ફૂલો આપણું ઘર છે. છેલ્લા ઘણા સમયથી કેટલાક લોકો વધુ ઝાડો કાપે છે, ખાલી વાડામાં કચરો નાખે છે. ફૂલોની દુકાનોમાં ફૂલોને આકરા રીતે તોડી વેચવામાં આવે છે. જેથી અમારો આશરો નાશ પામે છે.”
હીરાએ ચિંતા સાથે પૂછ્યું — “હું શું કરી શકું?”
રૂપાલી ખુશ થઈને બોલી — “તારે ગામના બધાને સમજાવવું છે કે ખાલી જગ્યામાં છોડ લગાવવાનો નિયમ બનાવે. વૃક્ષો કાપવાની જગ્યાએ બીજું વૃક્ષ ઊગાડે. લોકો પોતાના ઘર પાસે પાંખીડાં માટે દાણા અને પાણી મૂકે. ફૂલ વધારે ન તોડે.”
હીરાએ કહ્યું — “હું આજથી જ લોકો સાથે વાત કરીશ.”
રૂપાલીએ ખુશ થઈને એક નાનકડું ચમકતું બીજ હીરાને આપ્યું. રૂપાલી કહે — “આ બીજ જ્યાં તું વાવશે, ત્યાંથી જંગલને નવો શ્વાસ મળશે.”
હીરા ગામ પાછી આવી. એણે માતા-પિતા અને શાળા શિખ્ષકને કહીને બધાને સમર્થન માટે જોડ્યાં. ગામના નાના બાળકો, વડીલો અને માતાઓ સૌએ મળીને ખાલી વાડામાં નાનાં છોડ વાવ્યાં. નહિ વપરાયેલ વસ્તુઓ દૂર કરી, પાંખીડાં માટે પાણીના લોટા મૂકાશા લાગ્યા.
હવે પાવાપુરનું દરેક ઘર નાનાં ફૂલોના ગમળાંથી ભરાયું. લોકોને એ પણ લાગ્યું કે પોતાના દીકરાંને પણ વૃક્ષો-ફૂલનું મહત્વ સમજાવવું જ જરૂરી છે. હીરા રોજ બધા બાળકોને વાડામાં બોલાવે, એમને છોડ ઉપર પાણી નાખાવતી.
કેટલાક મહિનામાં જ ફરીથી જૂના સૂકા વાડા લીલા બની ગયા. મધમાખીઓ, કોયલ, ચકલીના ટોળાં ઉમટી પડ્યાં. ચમકતા ફૂલોના રંગે ગામમાં નવચેતના આવી ગઈ.
એક દિવસ સાંજના સમયે હીરા ફરી તે વૃક્ષ પાસે ગઈ. રૂપાલી ફરી પ્રકાશમાં બહાર આવી. રૂપાલી કહે — “હીરા, તું સાચી મિત્રો બની. તારા જેવા મિત્ર હશે, ત્યાં સુધી આ જંગલ હંમેશાં જીવશે.”
હીરાની આંખોમાં ખુશીના આંસુ આવી ગયા. એ બોલી — “તમે હંમેશાં અમારી સાથે રહો.”
રૂપાલીએ હીરાને ચમકતી પાંખ આપી — “આ પાંખ તને યાદ અપાવશે કે તું કુદરત માટે હંમેશાં સાવધાન રહીશ.”
અજ્ઞાતમાં પણ હીરા આજે કહે છે — “મારી સાચી મિત્રતા ફૂલ, વૃક્ષ અને રૂપાળી પરી સાથે છે!”
🌿✨🧚♀️ હીરા — પાવાપુરનું હરિયાળું અવાજ!