હાસ્ય પ્રસંગો

હાસ્ય પ્રસંગો એટલે Gujarati Hasya Prasang હાસ્ય અને મનોરંજનથી ભરપુર નાની વાતો કે કિસ્સાઓ છે, જે મનને તાજગી અને આનંદ આપે છે. આવા પ્રસંગો હાસ્યરસથી જીવનમાં હળવાશ લાવે છે અને દૈનિક તણાવ ભૂલાવીને હસવાનું પ્રેરિત કરે છે. બાળકો થી લઈને મોટાં સૌને હાસ્ય પ્રસંગો વાંચવામાં અને સાંભળવામાં આનંદ આવે છે, કારણ કે તે પરિવાર, મિત્રો અને સમાજમાં ખુશી ફેલાવે છે.

આ સાથે, તમે અહીંથી ગાંધીજીના જીવન પ્રસંગો, ગુરુ શિષ્ય પ્રેરક પ્રસંગઅને અન્ય સાહિત્યિક વિષયો વિશેની રસપ્રદ માહિતી પણ વાંચી શકો છો.

હાસ્ય પ્રસંગો

ઘીદાણું – ગામનો હાસ્ય પ્રસંગ

અમારા ગામમાં દિનેશ કાકા નામના એક વ્યક્તિ છે, જેઓ પોતાના ઘીદાણાં માટે ખુબ જાણીતા છે. ઘીદાણું એટલે એની વાણીએ ઘી. કોઇને સાંભળીને મજા નહિ આવે એવી વાત એ કરી શકે નહિ. ગામમાં કોઇના ઘરમાં લગ્ન હોય કે છાપરું પડે, દિનેશ કાકા વગર માહોલ જ પૂરો ના થાય.

એક વખત ગામમાં નવું આરોગ્ય કેમ્પ આવ્યું. ગામના સરપંચે બધાને કહ્યું કે જરા તંદુરસ્તી તપાસાવજો. બધાં મહિલાઓ, વડીલો, બાળકો ઉત્સાહપૂર્વક કેમ્પમાં ગયા. દિનેશ કાકા પણ ગયા. પરંતુ કાકાને ખબર નહોતી કે ડોક્ટર પોતાને એકદમ તોલીને પૂછશે.

કેમ્પમાં પહોચ્યા પછી ડોક્ટરે કહ્યું, “ચર્ચામાંથી પહેલી વાર આવેલો લોકો આગળ આવો.” દિનેશ કાકા સીધા મંચ પર ગયા. ડોક્ટરે કહ્યું, “કાકા, તમારો વજન માપીશું.” દિનેશ કાકા તરત બોલ્યા, “ડોક્ટર, મારે વજન માપવાની જરૂર નથી. વજન હું જાતે કહી દઉં! ખાલી મારા પેટ પર હાથ મુકશો તો સમજાશે.”

લોકો હસવા લાગ્યા. ડોક્ટરે કહ્યું, “કાકા, આમ નથી થતું. તુલામાં ઊભા રહો.” દિનેશ કાકા તુલામાં ઊભા રહ્યા. વજન આવ્યું – પુરું એક ક્વિન્ટલ! બધા હાથ તાલિ કરવા લાગ્યા.

ડોક્ટરે કહ્યું, “કાકા, થોડું ચાલશો ને ફરશો, ખાવામાં કંઇ કમી રાખશો.” કાકા તરત બોલ્યા, “ડોક્ટર, અમે એવું જ કામ કરીએ છીએ. ખાવામાં કમી રાખી દીધી તો પછી પત્ની રડે ને! ઘરે બધાને પૂછો – ઘરમાં હું જ મુખ્ય ઘીદાણું છું.”

આ સાંભળીને આખો કેમ્પ હસવા લાગ્યો. ડોક્ટરે કહ્યું, “કાકા, થોડું ઉતારો તો સારું. નહીં તો તમારા ઘૂંટણની તકલીફ વધી જશે.” દિનેશ કાકાએ તરત જવાબ આપ્યો, “ડોક્ટર, ઘૂંટણને શું થશે? મારા ઘૂંટણ મજામાં છે. મુશ્કેલી મારા ખિસ્સાની છે – દવાખાનામાં આવી-આવીને ખિસ્સો પાતળો થઇ ગયો!”

લોકોને એમ લાગ્યું કે કાકા ડોક્ટરને પણ જવાબ આપીને જ જીતે. પછી ડોક્ટરે બીપી ચેક કર્યું. બીપી થોડું વધારે આવ્યું. ડોક્ટરે કહ્યું, “કાકા, ચિંતા કરો છો?” દિનેશ કાકા બોલ્યા, “હું ચિંતા કરું? મારા કરતાં તો ગામના લોકો વધારે ચિંતા કરે – મારી પત્ની તો દિવસભર મારે જ ચિંતા કરે છે – ‘આ ક્યારે ઘરે આવશે, શું ખાવાની માંગણી કરશે!’”

આટલું બોલતા આસપાસનાં લોકો ઉંધાઈ પડ્યાં હસીને. ડોક્ટરે કાકાને ફરી સમજાવ્યું, “કાકા, તમે ખુબ ભળા માણસ છો, પણ થોડી કસરત કરો.” દિનેશ કાકાએ કહ્યું, “હું રોજ સવારે બે ચક્કર ઘેર જ લગાવું છું – રસોડું, ઓટલો, ને પાછું બેડરૂમ. આ પણ કસરત જ છે ને?”

કેમ્પમાં બેઠેલા કિશોરો, યુવાનોએ ખીસ ખીસ કર્યા. બધાએ વિચાર્યું, ‘આ કાકા એ માણસો કરતાં વધુ હાસ્યપટુ છે.’ બીજાને જવાબ આપીને પણ ખુદને નહીં બદલે!

પછી ડોક્ટરે કાકાને થોડું ખાવાનું નિયમિત રાખવાનું કહ્યું. દિનેશ કાકાએ ચઢી જતાં કહ્યું, “ડોક્ટર, આજે તમે મને ઓછું ખાવાનું કહેશો ને, તો મારી પત્ની અને બાળકને રોટલી વધારે મળશે. એ પણ ખુશ, હું પણ ખુશ!”

આટલું સરળતા અને છલકાટ હાસ્ય – આવા દિનેશ કાકા એવા જ નાના ગામને દિવસમાં બે-ત્રણ વખત હસાવી દે! ક્યારેક પાટીલ પાસે બેઠા હશે, તો કહે – “ગામમાં વિકાસ શું કામ? વિકાસ ને વિકાસ જ ખાય જાય છે!”

ક્યારેક કોણું છાપરું લીંક થઈ જાય તો કહે – “છાપરું ગઈકાલે પણ લીંકતું હતું, આજે પણ લીંકે છે, આવતીકાલે પણ લીંકશે – એમાં નવું શું?”

લોકો કાકાને કહે – “કાકા, તમે ફેરફાર કેમ નથી થતા?” તો જવાબ મળે – “મારે ફેરફાર થવું છે તો બીજાઓએ ફેરફાર કરવું પડશે – હું તો જગતને હસાવવા જ આવ્યો છું!”

આટલું બોલીને દિનેશ કાકા જ્યારેથી ઊભા થાય, હાસ્ય સાથે જ ગામમાં ફરી જાય – ઘરમાંથી બહાર જશો ત્યારે પણ ગામમાં ચેહરાઓ પર સ્મિત છોડી જશે.

એટલે આપણા ગામના દિનેશ કાકા ગામડાના હાસ્ય કલાકાર છે – જેમણે પોતાનું ઘીદાણું લોકોના દિલમાં ભરી દીધું છે.

આ પણ જરૂર વાંચો : સ્વામી વિવેકાનંદ જીવન પ્રસંગો

પોપટભાઈના કિસ્સા : એક હાસ્ય પ્રસંગ

એક ગામમાં પોપટભાઈ નામના વ્યકતિ રહેતા હતા. પોપટભાઈ ખૂબ જ ભોળા અને મસ્ત મિજાજના હતા. ગામમાં કોઈને પણ ઉદાસીનતા આવતી નહિ, કારણ કે પોપટભાઈ હંમેશા કંઈક એવી વાત કરી નાખતા કે લોકો હસી હસી ને લોટપોટ થઈ જતા. એકવાર ગામમાં નવા સરપંચનો ચુંટણી પ્રચાર ચાલી રહ્યો હતો. બધા નેતા લોકો લોકોના ઘરે ઘરે જઈને વોટ માગતા. પોપટભાઈને પણ પૂછવામાં આવ્યું – “પોપટભાઈ, તમે કોને વોટ આપશો?” પોપટભાઈએ ખૂબ જ ગંભીરતા પૂર્વક કહ્યું, “ભાઈ, હું તો મારો વોટ મારા ઘરે જ રાખીશ, કોઈને આપવાનો નથી!” આ વાત સાંભળી ને ગામવાળા હસી પડ્યા.

એક વખત પોપટભાઈને પોતાના ઘરે કૂકર લાવવો હતો. તેમણે કાપડ ખરીદવા જતા ત્યારે જ જોઈ લીધું કે તાંબા નો કૂકર સસ્તામાં મળતો હતો. પોપટભાઈ કાપડ છોડીને સીધા કૂકર લઈને ઘરે આવી ગયા. ઘેર આવીને પત્નીએ પૂછ્યું, “કૂકર શું કરવો છે? ભાત કે દાળમાં શું વાંધો છે?” પોપટભાઈ બોલ્યા, “આ કૂકર હું ને તમે બંને મળી ને વાપરશું, તને રસોઈમાં અને મને ચા બનાવવામાં!” પત્ની બોલી, “કૂકરમાં ચા બનાવવાની?” પોપટભાઈ કહ્યું, “હા, નાની પાતળી ચા તો થાય ને?” આખું ઘર હસી હસીને વાંસેલા થયું.

એક દિવસ પોપટભાઈને પાટનગર જવાનું થયું. ગામમાં પહેલી વખત કોઈ મોટું શહેર જોવા જવાના હતા. બસમાં બેસતા પહેલા તેમણે પોતાના મિત્રને પૂછ્યું, “ભાઈ, આ બસ કયા સુધી જશે?” મિત્ર બોલ્યો, “જ્યાં સુધી રસ્તો પૂરો નહીં થાય ત્યાં સુધી.” બસમાં બેસીને પોપટભાઈ બેઠા. ત્યાં કંડકટર આવ્યો અને ટિકિટ માગી. પોપટભાઈએ કહ્યું, “ભાઈ, પૈસા નથી, પણ હું તને રમકડાં આપું છું!” આખી બસ હસી પડી.

પોપટભાઈના વધુ મજેદાર કિસ્સા પણ એવા જ છે. એક વખત તેઓ પોતાની ભેંસ વેચવા બજારમાં ગયા. કોઈને પણ ભેંસ ખરીદવી નહોતી. પોપટભાઈ ઊભા ઊભા થાકી ગયા. પછી એક વિચારો આવ્યો. તેણે ભેંસના શીંગ પર ફુલોના હાર પહેરાવી દીધા અને બોલ્યા, “આ ભેંસ નથી, ભગવાનની અવતાર છે!” લોકો ભેગા થવા લાગ્યા. એક વ્યક્તિએ ભેંસ ખરીદી પણ લીધી!

આવા પોપટભાઈના હાસ્ય પ્રસંગો ગામમાં હંમેશા લોકો વચ્ચે ખુશી ફેલાવતા રહે છે. લોકો કહે છે, “પોપટભાઈ હોય ત્યાં હાસ્ય હોય!”

ભોળાભાઈના કિસ્સા

એક ગામમાં ભોળાભાઈ નામના માણસ રહેતા હતા. ભોળાભાઈ ખૂબ જ ભોળા, મસ્ત મિજાજવાળા અને હાસ્યાસ્પદ સ્વભાવના હતા. ગામમાં કોઈપણ કાર્યક્રમ હોય, ત્યાં ભોળાભાઈ વગર મજા આવતી જ નહિ. તેઓ સતત કંઈક એવો ઉધમ મચાવતા કે લોકો હસી હસીને લોટપોટ થઈ જતા. ભોળાભાઈને હાસ્ય કરવાનું બહુ જ મનપસંદ કામ હતું.

એકવાર ગામમાં મેળો ભરાયો. ભોળાભાઈએ પણ નક્કી કર્યું કે આ વખતે કંઈક વેચી ને રૂપિયા કમાવાં જોઈએ. તેમણે પોતાના ખેતરમાંથી થોડા લીલા પપૈયા તોડ્યા અને મેળામાં લઈ ગયા. ત્યાં ઊભા ઊભા જ શોર મચાવતો, “આવો, પપૈયા લો, મીઠા મીઠા, ઘરથી તાજા!” કોઈએ પૂછ્યું, “પણ ભાઈ, પપૈયા તો કાચા છે ને?” ભોળાભાઈ કહ્યું, “હાં ભાઈ, એટલે તો મીઠા છે, તમે ખાવ નહિ, ઝાડે લગાડો, પાછા પાકી જશે!” લોકો હસી પડ્યા અને કોઈએ લીલા પપૈયા ખરીદી લીધા નહિ, પણ ભોળાભાઈને જોઈને બધા ખુશ થયા.

ભોળાભાઈનો એક મિત્ર હતો હરખાભાઈ. એક દિવસ ભોળાભાઈ હરખાભાઈને મળવા ગયા. હરખાભાઈના ઘરે વાંસના ઝાડ પર ખૂબ બધા કાકડા બેઠા હતા. ભોળાભાઈ બોલ્યા, “હરખાભાઈ, તમારે તો કુદરતનું ભંડાર છે, તમે આ કાકડા વેચી શકો!” હરખાભાઈએ મજાકમાં કહ્યું, “હા ભાઈ, તમે ખરીદો તો સાચું!” ભોળાભાઈ બોલ્યા, “હું તો હંમેશા જરૂર પડે ત્યારે તમારા ઝાડ પરથી એકાદ કાકડો લઈ જઉં છું!” હરખાભાઈ હસવા લાગ્યા.

એક દિવસ ગામમાં નવા સરપંચનો ચૂંટણો હતો. બધા ગામવાળા ભોળાભાઈને પણ વોટ આપવા બોલાવા આવ્યા. ભોળાભાઈ ખૂબ જ ગંભીર થઈને બોલ્યા, “મને વોટ આપવા નથી આવડતું, હું તો ફક્ત વોટ ખાવ જ આવડું છું!” બધા લોકો હસી પડ્યા. એવી ભોળાભાઈની ભોળાશી વાતો હંમેશા લોકોના મનમાં બેઠી જાય.

ભોળાભાઈને મહેમાન ગમતા. કોઈપણ અજાણ્યા માણસને રસ્તામાં જોઈ લે તો ઘેર બોલાવી લે. એક દિવસ એક વિદેશી માણસ ગામમાં આવી ગયો. ભોળાભાઈએ તેને પોતાના ઘરે બોલાવી લીધો અને બોલ્યા, “અત્યારે તને ચા પીવું પડશે, નહીં તો તારા દેશમાં પહોંચી ને કહે કે આપણાં ગામવાળા મહેમાન નવાજી નથી કરતા!” વિદેશી હસતો રહ્યો, ચા પીધી અને ભોળાભાઈને દિલથી ધન્યવાદ આપી ગયો.

આવો ભોળાભાઈનો જિંદગીભરનો સાદો, હાસ્યભર્યો સ્વભાવ ગામમાં હંમેશા ખુશીની હવા ફેલાવે છે. લોકો હજુ પણ ભોળાભાઈના નાના નાના કિસ્સા યાદ કરીને મોં ખૂલ્યા વિના રહી શકતા નથી.

હાસ્યલાલુ ચાચાનો પ્રસંગ

એક ગામમાં હાસ્યલાલુ ચાચા રહેતા હતા. ચાચાનું મૂળ નામ તો હરિભાઈ હતું, પણ તેમની હાસ્યભરી વાતોને લીધે આખું ગામ તેમને હાસ્યલાલુ કહી બોલાવતું. ચાચા ઘણીવાર સત્ય વાતને પણ એવું રંગ આપી દે કે લોકો હસી હસીને વાંસેલા થઈ જાય. ચાચાને તો ક્યારેક પોતે પણ ખબર પડતી નહોતી કે ક્યા સમયે શું બોલી જાય!

એક વખત ગામમાં એક મોટા મકાન માલિકે નવા મકાન માટે પેઇન્ટર બોલાવ્યો. હાસ્યલાલુ ચાચા ત્યાં નજીકથી પસાર થતાં હતા. મકાન માલિકે મજાકમાં પૂછ્યું, “ચાચા, તમે ક્યારેય પેઇન્ટિંગ કર્યું છે?” ચાચાએ તરત જવાબ આપ્યો, “હું તો રાત્રે સપનાઓમાં રોજ પેઇન્ટિંગ કરું છું, બાકી દિવાલ પર રંગ લાવવો હોય તો મારા હાથમાં વાંધો છે!” લોકો હસવા લાગ્યા અને પેઇન્ટર પણ ચાચાને જોઈને મસ્ત થઈ ગયો.

હાસ્યલાલુ ચાચા રોજ સવારે ગામની ચા ની હોટલ પાસે જમાવડા કરે. ત્યાં બેઠેલા દરેક માણસ સાથે અડધી વાતમાં ચાચા કંઈક જોક મારતા. એકવાર એક છોકરો હોટલમાં પલાંંગડા ચા પીવા આવ્યો. ચાચાએ પૂછ્યું, “કેના ભાઈ, એટલી મોટી ચાની કટલી, ખાલી પાણી ભરાવી પીવું છે કે?” છોકરો કંઇ બોલી નહિ શક્યો. બધા ચાહકો હસી પડ્યા.

એક દિવસ ચાચાને શહેર જવું પડ્યું. બસ સ્ટેન્ડ પર બસ માટે ઊભા હતા. કંડકટર બોલ્યો, “ક્યાં જવું છે?” ચાચાએ કહ્યું, “મારે બસમાં જવું છે, બસ.” કંડકટરને હાસ્ય આવી ગયું, તેણે કહ્યું, “પણ ક્યા સુધી?” ચાચાએ કહ્યું, “જ્યાં સુધી બસ જશે ત્યાં સુધી હું પણ જઈશ, ખાલી દિક્કત એટલી કે પાછો હું ઘર કઈ રીતે આવીશ!” આજુબાજુના બધા મુસાફરો હસી પડ્યા.

ગામમાં દરેકને ખબર હતી કે હાસ્યલાલુ ચાચા હોય ત્યાં ઉદાસીનતા રહી શકે નહીં. એકવાર ગામમાં ગરમીથી ત્રાહીમામ થતું હતું. ચાચા બાઈક લઈને ફરે અને બધા છોકરાઓને બોલાવે, “આવો, હું તમને ઠંડક આપું.” છોકરાઓ આનંદે પછડાટ કરે. ચાચા બાઈકથી હવા ચલાવતો અને છોકરાઓને પાછળ દોડાવતો. બધાને એવું લાગતું કે કોઈ મોટી એરકન્ડીશન ચાલે છે!

આવા હાસ્યલાલુ ચાચાના મજેદાર પ્રસંગો ગામમાં દરેકના દિલમાં વસેલા છે. લોકો કહે છે, “હાસ્યલાલુ ચાચા હોય તો કોઈ દિવસ મૂંઝાવટ કે દુઃખી રહેવું પડે નહિ!”

મજાકીયો રતનલાલ : એક લાંબા હાસ્ય પ્રસંગ

એક ગામમાં રતનલાલ નામના માણસ રહેતા હતા. લોકો તેમને મજાકીયો રતનલાલ કહેતા. રતનલાલના મજાકિયાપણાનું ક્યાંય જોર ન હતું. તેઓ નાના હતા ત્યારે શાળામાં પણ શિક્ષકોને મજાકમાં પાડી દેતા. યુવાનો સાથે બેઠા હોય ત્યારે પણ હસી હસીને બધાને લોટપોટ કરી દેતા. આ કારણે આખા ગામમાં જો કોઈને ઉદાસીનતા આવી જાય, તો સીધા રતનલાલ પાસે જઈને બેઠા રહી જતાં.

એક વખત ગામમાં એક મોટું તહેવાર આવ્યું. નવો પંડાલ બાંધાયો, રંગોળી, ધજાઓ, લાઈટિંગ – બધું જ થયો. ગામના દરેક માણસે પોતાની ક્ષમતા મુજબ મદદ કરી. રતનલાલે પણ કહ્યું કે “હું પણ મારી રીતે કામ કરીશ.” ગામના વડાને થયું કે કદાચ રતનલાલ કોઈ કામ કરી શકશે નહિ, કેમ કે તેમને કામ કરતાં ઓછું જ જોઈ શકાય. પરંતુ રતનલાલે કહ્યું, “મારે ફક્ત માઇકનો જવાબદાર બનાવો.” બધાને આશ્ચર્ય થયું – રતનલાલ અને માઇક?

મહાફળીનો દિવસ આવ્યો. લોકો ભજનો બોલતા, ભાસ્કરભાઈ કાવ્ય વાંચતા, બાળકો નૃત્ય કરતા. માઇક રતનલાલના હાથમાં. કોઈ પણ સ્ટેજ પર આવીને કંઈ બોલે, તો રતનલાલ એની સાથે મજાક કરતાં. ગામનો એક મોટો મકાનમાલિક સ્ટેજ પર આવ્યો અને બોલ્યો, “મને બે મિનિટ આપો, મને મારી વાત કહેવી છે.” રતનલાલે તરત માઇક લઈને કહ્યું, “ભાઈ, તમને બે મિનિટ તો આપું, પણ તમે તો ગમે એટલી વાર લેતા રહો છો, બે મિનિટના બદલે બે કલાક બોલી શકો છો!” બધા લોકો ખખાટા હસવામાં પડી ગયા.

પછી એક નાના છોકરાને ગાવું હતું. છોકરો ડરતો ડરતો આવ્યો. રતનલાલે કહ્યું, “બાળક, ડરવા જેવું કંઈ નથી. તું ગાવું છે કે હું?” છોકરો બોલ્યો, “હું.” રતનલાલે તરત કહ્યું, “હું પણ સાથે ગાઉં? નહિ, લોકો ભાગી જશે, તું જ ગા!” આખું સ્ટેજ ખડખડાટ હસ્યું. છોકરો પણ ડર ભૂલીને મસ્ત થઈને ગીત ગાવી ગયો.

પછી ગામના પંડિતજીને ભજન કહેવું હતું. રતનલાલે માઇક પકડીને કહ્યું, “હવે આપણાં પંડિતજી આવેશે, જેઓ એવા ભજન ગાશે કે ભગવાન પણ નીચે ઊતરવા તૈયાર થઈ જશે!” પંડિતજી પણ મજાકમાં આવ્યા, “રે રતનલાલ, જો ભગવાન નીચે ઊતર્યા ને, તો તને ઉપરી મોકલી દેશે!” ફરી ખડખડાટ હાસ્ય!

આ કાર્યક્રમ બાદ ગામના બધા લોકોએ રતનલાલને પકડીને કહ્યું, “તમે સ્ટેજ છોડશો નહિ, તમારો જ અવાજ રાખીએ તો જ લોકો બેઠા રહેશે!” એમને આખી રાત માઇક પકડાવ્યું અને રતનલાલે પણ આખી રાત કોઈને ઊંઘવા દીધું નહિ. દરેકને પોતાના જોક્સ, પછડાટ, ફટાકડા. કોઈ ઉંઘવા પ્રયત્ન કરે તો માઇકમાં એમના નામ બોલાવી દે. “ઓ બાપુલાલ, ઊંઘશે નહિ, હાથ ફટાફટ વીંધી દે!”

મહાફળી પછી રતનલાલના બીજા અનેક પ્રસંગો છે. એક વખત પાટનગર જઈ રહ્યા હતા. રતનલાલને પહેલીવાર ટ્રેનમાં ચઢવાનો મોકો મળ્યો. ટિકિટ લેવા ગયા, તો ક્લાર્કે પૂછ્યું, “કયા સુધી?” રતનલાલે કહ્યું, “ભાઈ, હું તો કોચ સુધી જવું છે, પછી ટ્રેન જ લઈ જશે ને!” બધા હસી પડ્યા. ટ્રેનમાં બેસ્યા તો સામે બેઠેલા મુસાફરે પૂછ્યું, “પહેલીવાર ટ્રેનમાં?” રતનલાલ બોલ્યા, “હાં ભાઈ, અને આ તો ઘર લઈને જાય છે ને? નહિ તો હું સાયકલથી જતો હોત!” મુસાફર હસતાં હસતાં પડખે પડી ગયો.

રતનલાલને પોતે રાંધવું જરાય આવડતું નહોતું. એકવાર પત્ની મૈકાના ઘરે ગઈ. રતનલાલે વિચાર્યું, “આજે હું જ ખાવું બનાવું.” રસોડામાં ગયાં. બટાકા લેવા ગયાં. ખબર નહોતી કે બટાકા કાપવાની છરી કઈ છે. ચમચાથી જ ખાવું કાપવાનું શરૂ કર્યું. ચમચો તૂટ્યો. પછી કપ ચા બનાવવા ગયો. પીણાં પાણી મૂકીને દૂધ નાખ્યું, પછી ચિની. હંમેશા પત્ની મૂકે એટલે કેટલી ચીણી મુકવી એ ખબર નહોતી. ચારેક ચમચી ચીણી નાખી નાખી. ચા એવી મધુર બની કે જીભ સળગી ગઈ.

પત્ની પાછી આવી તો રતનલાલ બોલ્યા, “આજે મેં ચા બનાવી હતી, પણ પિયાણે નહિ!” પત્નીએ પૂછ્યું, “કેમ?” રતનલાલ બોલ્યા, “પીતા જ સમજાઈ ગયું કે બીજાનું કામ બીજાને જ સોપવું સારું!”

રતનલાલની આસપાસ બાળકો ને મોટી વયના લોકો બધા એમના સાનિધ્યમાં આનંદ અનુભવતા. રતનલાલ પોતાના ગામમાં શાદી વગરની વેડિંગ માં પણ પહોંચી જાય. કોઈ પૂછે નહિ કે રતનલાલ કેમ આવ્યા. રતનલાલ બધા માટે બે મિનિટમાં જ પોતાને જરૂરી બનાવી દે. લગ્નમાં કોઈ ગંભીર વાત થઈ રહી હોય, ત્યારે પણ રતનલાલનાં બે શબ્દો હાસ્ય પેદા કરી દે. એક વખત લગ્નમાં કાપડ વેઠતો માણસ બોલ્યો, “મારે બધા માટે કાપડ આપવા છે, મને કોઈ મદદ કરશો?” રતનલાલ બોલ્યા, “હા, હું એક કામ કરી શકું – હું બધાને કાપડ આપવા બદલે બધા માટે કાપડ લઈ આવીશ!” લોકોના પેટમાં દુખવા લાગી ગયા.

આવા મજાકીયો રતનલાલ, જેમના કારણે ગામ હંમેશાં ખુશ રહે. ક્યાંક કોઈને દુઃખ હોય તો પણ રતનલાલના શબ્દો કશુંક એવી અસર કરે કે લોકોના ચહેરા પર હાસ્ય આવી જાય. તેથી જ રતનલાલને ગામમાં ‘ચલતી ફિરતી કોમેડી’ કહેવામાં આવે છે.

રમુજી રમણભાઈનો પ્રસંગ

એક ગામમાં રમણભાઈ નામના માણસ રહેતા હતા. લોકોને એમને રમુજી રમણભાઈ કહીને જ બોલાવવાનું મન થતું, કારણ કે એમનો દરેક દિવસ, દરેક વાત અને દરેક મળાપાટા માંજ કોઈ ને કોઈ હાસ્ય છુપાયેલું હોય. રમણભાઈ ને કહો કે કોઈ વસ્તુ સીધી કહો, તો પણ એ એમાં કંઈક મજાક પેદા કરી દે.

એક વખત ગામમાં નવરાત્રીનો ઉત્સવ ચાલી રહ્યો હતો. આખું ગામ ગરબા રમવા એક મેદાનમાં ભેગું થયેલું. બધાને રમણભાઈ ને પણ બોલાવ્યાં. રમણભાઈ સામાન્ય રીતે ગરબા રમતા નહોતા, પણ આ વખતે ગામનાં યુવાઓએ તેમને ખાસ વિનંતી કરી. રમણભાઈએ રમવા માટે ડાંડીયા તો પકડી લીધાં, પણ તેમને ગીતનું તાલ જ ન આવતું. ડાંડીયા વગાડવાને બદલે લોકોના ખભા પર, પીઠ પર, પગ પર પડી જાય, કોઈની તલવાર જેવું ફેંકી દે. લોકો બે ધપાટા ખાઈ ને પણ હસતાં. કોઈ ગુસ્સે થાતું નહિ, કેમ કે રમણભાઈ નકામી માફી માંગતા, “માફ કરજો ભાઈ, મારી ડાંડીયા તરકીબ અલગ છે!”

ગરબા બાદ ગરમ ચા પીવાની હોટલ પર બેઠક લાગી. રમણભાઈએ ચાની કપ હાથમાં લીધી. કોઈએ પૂછ્યું, “રમણભાઈ, ચા કે ફૂલાવેલ દૂધ?” રમણભાઈ બોલ્યા, “ભાઈ, ચા તો દૂધનું જ નાતું છે ને? ભાઈ ભાઈએ ભેગું રહીને મને ગરમ કરી દીધો!” બધાને ચાની કપ કરતાં વધુ હાસ્ય આવી ગયું.

એક વાર રમણભાઈને ગામના શાળામાં પ્રવચન માટે બોલાવાયા. બાળકોને કહેવાનું હતું કે શિક્ષણ કેટલી જરૂર છે. રમણભાઈ સ્ટેજ પર ઊભા થયા અને બોલે, “બાળકો, વાંચવું બહુ જરૂરી છે. હું પણ ઘણા વરસો સુધી વાંચતો રહ્યો… પણ શું વાંચ્યું એ હવે યાદ નથી!” બાળકો સાથે સાથે શિક્ષક પણ હસી પડ્યા. પછી રમણભાઈએ કહ્યું, “પણ હા, તમે મને જેમ નહિ થવું. તમે વાંચો, યાદ રાખો, અને તમે રમણભાઈ ન બનશો, તમે ઓફિસર બનશો!”

એક દિવસ રમણભાઈને વાકિંગ કરવા મે કહ્યુ. રમણભાઈ સવારે રસ્તે હળે હળે ચાલતા. રસ્તે ગામના લોકોને અટકાવી દેતા. કોઈને કહે, “તમે બહુ જડબાક, મારી જેમ ન થજો!” કોઈને કહે, “હું બહુ સુસ્ત છું, પણ તમે સુસ્ત ન બનો!” આમ વાકિંગ કરતાં કરતાં રસ્તો અટકાવતો જાય. છેલ્લા દિવસે ડૉક્ટરે પૂછ્યું, “વાકિંગ થયું?” રમણભાઈ બોલ્યા, “હું તો બધાને ચાલવા કહ્યો, હું તો બધાને અટકાવતો રહ્યો!”

એક વખત ગામમાં કોઈ સાપ ઘરમાં ઘૂસી ગયો હતો. લોકો ડર્યા. રમણભાઈને બોલાવ્યા. રમણભાઈ તો સાપથી પણ ડરતા! પણ લોકો કહે, “તમારી બુદ્ધિ ચાલશે.” રમણભાઈએ સાપ સામે હાથ જોડીને કહ્યું, “ભાઈ, તું બહાર નીકડી જા, નહિ તો મને બહાર નીકળવું પડશે!” રમણભાઈની વાત સાંભળી ને લોકો એ સાપને બહાર કાઢી દીધો.

આવાં રમુજી રમણભાઈના નાના-નાના પ્રસંગો ગામને હંમેશાં ખુશ રાખે. કોઈને દુઃખ હોય તો પણ રમણભાઈની એક વાત સાંભળતા જ ચહેરા પર હાસ્ય ફૂટી પડે – આવો છે આપડો રમુજી રમણભાઈ!

આ પણ જરૂર વાંચો : ગુરુ વિશે વાક્ય

Conclusion

અમે આ બ્લોગ પોસ્ટ આર્ટિકલમાં હાસ્ય પ્રસંગો એટલે કે Gujarati Hasya Prasang અંગે સરળ અને આનંદદાયક માહિતી રજૂ કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે. અમારો હેતુ દરેક વાચકને હાસ્યરસ દ્વારા મનને તાજગી આપવાનો અને રોજિંદા જીવનમાં ખુશી ફેલાવવાનો છે. આશા છે કે તમને અમારું કાર્ય ગમ્યું હશે અને તમે પણ આ પ્રસંગો બાળકો અને મિત્રો સાથે શેર કરશો જેથી તેઓને પણ આનંદ મળી શકે.

આ સાથે, તમે અહીંથી ગુજરાતી છંદ, શબ્દસમૂહ માટે એક શબ્દ અને અન્ય સાહિત્યિક વિષયો વિશેની રસપ્રદ માહિતી પણ વાંચી શકો છો.

Disclaimer

આ લેખમાં આપેલી માહિતી માત્ર મનોરંજન અને શૈક્ષણિક હેતુથી રજૂ કરવામાં આવી છે. લખાણમાં કોઈ ભાષાકીય ભૂલ કે ટાઇપિંગ ભૂલ રહી ગઈ હોય તો કૃપા કરીને કોમેન્ટ દ્વારા જણાવશો.